Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi : กรง
Title : Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi
Type : Dialogue Fiction
Topic : กรง
Pair : หลานวั่งจี x เว่ยอิง
คำเตือน
- Fic เรื่องมีความเกี่ยวข้องกับความรักระหว่างเพศเดียวกัน หากมีทัศคติที่รับไม่ได้กรุณากดออก
- Fic เรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักใดๆ ของปรมาจารย์ลัทธิจารย์ Mo Dao Zu Shi 魔道祖师 ที่อาจารย์ Mo Xiang Tong Xiu เจ้าของผลงาน เป็นเพียงเรื่องสมมติที่จินตนาการมาจากความคิดผู้แต่ง
- ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้กันนะคะ ถ้าชอบอย่าลืมช่วยกันคอมเม้นท์ โหวต แชร์ ถูกใจ หรือติดตามเป็นกำลังใจให้แก่คนเขียนนะคะ
- หากมีผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจท่านผู้อ่าน ต้องกราบขออภัยล่วงหน้าค่ะ
- รักนักอ่านทุกท่านคะ
============================
============================
กรง
หลานวั่งจี x เว่ยอิง
Fic เรื่องนี้...
เป็นฟิคที่เข้าร่วมในกิจกรรม MDZSWeekly Challenge
Week #2 'Bondage - พันธนาการ'
เว่ยอิงไม่ชอบให้ข้ามีความลับ
และเจ้าตัวก็พยายามไม่มีความลับกับข้า
ข้ารู้สึกได้...ตั้งแต่พบเจอในร่างโม่เสวี่ยนอวี่
เว่ยอิงพยายามอย่างมากที่จะพูดจาในสิ่งที่ตนคิดออกมา
ทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย เรื่องน่าอาย เรื่องที่ไร้เหตุผลต่างๆนาๆ
แต่สำหรับข้า...กลับมองว่า เว่ยอิงกำลังปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตนเอง
อดีต...สอนสองบทเรียนอันใหญ่หลวงที่เว่ยอิงได้เรียนรู้
ไม่ว่าจะเรื่องการประพฤติตนมีคุณธรรมมากเกินไป จนส่งผลร้ายต่อชีวิตความเป็นอยู่
หรือการไม่พูดในสิ่งที่ต้องพูด จนล่วงเลยเขาสู่เวลาที่สายเกินไป
ดังนั้นเมื่อหวนคืน...
เว่ยอิงพยายามจะไม่สนใจสิ่งใดนอกจากข้า ตนเอง และเรื่องใกล้ตัว
ปากเรียวงามนั้น มักเจื้อยแจ้วในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
กล่าวขานเรื่องสนุกสนานชวนปวดหัวที่คนดีๆไม่เอ่ยกัน
พี่รองหลานข้าหิวสิ่งนั้น
หลานจ้านข้าต้องการสิ่งนี้
หลานวั่งจีช่วยทำอันนี้ให้ข้าที
หานกวงจวินดูนี่สิข้าทำอะไร
และวาจาอีกมามาย...ที่ใครได้ยินต่างตำหนิว่าเว่ยอิงเป็นคนเอาแต่ใจ
พูดจากโผงผางในสิ่งไรประโยชน์ ไม่รู้จักจัดการตัวตนให้อยู่กับร่องกับรอย
แต่ที่ข้าเล็งเห็น...นี่แหละคือการจัดการตัวตนของเว่ยอิง
จัดการ...ไม่ให้โหยหายและจมลึกไปกับสิ่งที่เจ็บปวด...และ...สิ่งที่ไม่อาจแก้ไขย้อนคืน
พี่รองหลานข้าหิวสิ่งนั้น
...พี่รองหลานข้าช่างโกรธแค้นมันผู้นั้นเหลือเกิน
หลานจ้านข้าต้องการสิ่งนี้
…หลานจ้านข้าถูกเรื่องราวนี้หลอกหลอนจนแทบทนไม่ไหว
หลานวั่งจีช่วยทำอันนี้ให้ข้าที
…หลานวั่งจีข้าอยากกลับไปแก้ไขเรื่องนั้นได้หรือไม่
หานกวงจวินดูนี่สิข้าทำอะไร
….ดูข้าสิแปดเปื้อนขนาดไหน ท่านจะยังรักข้าต่อไปหรือไม่ หานกวงจวิน
ข้ารู้..ทุกลมหายใจในร่างโม่เสวี่ยนอวี่
เจ้าเจ็บปวดที่ต้องกลับคืนมา ในที่ที่ตนได้ตัดสินใจตายจากไป
เพื่อลบปรมาจารย์อี๋หลิงผู้เลวร้าย ให้ลาจากโลกนี้ไป
เพราะตัวตนนั้น ของเว่ยอิงไม่อาจแก้ไขหวนคืน
เลวร้ายทั้งโชคชะตา
เลวร้ายทั้งตัวตนที่จำใจต้องสวมบทไว้
มันต่างเลยเถิด ยากเกินจะแก้ไข
จึงตัดสินใจ จบทุกอย่างด้วยความตายของตนเอง
ไม่ต้องรับรู้แล้วความโหดร้าย
ไม่ต้องรับรู้แล้วใจที่คะนึงหา
ไม่ต้องรับรู้แล้วความรู้สึกผิดต่างๆนาๆ
ไม่ต้องคอยรับฟังคำต่อว่า หรือเยินยอจากผู้ได้
หวังคืนสู่สามัญ ทิ้งกายสู่ธรณี ทิ้งชีวีสู่ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่
ปล่อยให้โลกดำเนินต่อไป หวังเป็นเพียงเป็นผู้ไม่รับรู้สิ่งใด...ตลอดกาล
แต่เบื้องบนกลับไม่ฟังคำอธิฐาน
ส่งเจ้าย้อนกลับมา ลืมตาดูสิ่งที่ตนเลือกจะจากมาในร่างโม่เสวี่ยนอวี่
มองโลกเลวร้ายที่โหมโรงต่อไปโดยเจ้าไม่รู้เห็นด้วยสิบสามปี
แต่ยังคงทิ้งเค้าเรื่องของเจ้าไว้ไม่จางหายเสียที ด้วยความรู้สึกเช่นไร
ดังนั้น ข้าจึงเลือกที่จะรั้งเจ้าไว้ ตั้งแต่แรกพบ
ข้าเห็นเจ้าทำตัวตลก เป็นคนบ้าไร้สติ ก็สงสัย
คิดสันนิษฐานคาดเดาตามรูปการณ์ ในใจ
อาจเพราะเจ้าอยู่ในร่างคุณชายโม่ ที่เขาว่ากันว่าโง่ และคนคุ้มดีคุ้มร้ายมาแต่ไหนแต่ไร
รวมถึงเพราะเจอประมุขเจียง ผู้ปองร้าย มุ่งหมาย อยากทำลายวิญญาณของอี๋หลิงเหลาจู่
แต่พอพามาที่อวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่ ข้าถึงรู้ว่าไม่ใช่
เจ้าหัวเราะร่าเล่นกับกระต่าย ทั้งๆที่คิดถึงอวิ๋นเมิง
เจ้าตวัดพู่กันวาดรูปรื่นเริง ทั้งๆที่คิดถึงเพลงดาบและการใช้พลังเซียนใช่หรือไม่
เจ้าเป่าขลุ่ยให้ข้าฟัง ขณะที่หวนคิดถึงเรื่อง ณ อี๋หลิงอยู่ในใจ
เจ้ากล่าวพูดคุยกับอาเยวี่ยน เพราะระลึกความผิดที่ทำให้คุณหนูเหยี่ยนลี่ไม่ได้เห็นจินหลิงเติบโต
เจ้าเหย้าแหย่เหล่าผู้อาวุโสสกุลหลาน ทั้งๆที่ใจทรมานนึกถึงเหล่าบุพการี
เจ้าออกล่าภูตผีกับข้าทุกค่ำคืน ทั้งๆที่หวนคิดถึงความรุ่งโรจน์ยามเยาว์วัย
เจ้ากลืนกินสุราเทียนซือเจียวแต่ละไห เพื่อจะได้ลืมโชคชะตาเลวร้ายทั้งสามครา
คราแรกสูญเสียพ่อแม่
คราต่อมาสูญเสียงเหล่าพวกพ้องพี่น้อง รวมถึงสกุลเจียงอวิ๋นเมิง
คราต่อมาสูญเสียตัวตนให้เส้นทางมารที่เลือกเดิน
ภายใต้รอยยิ้มร่าที่ข้ากำลังเผชิญ...เจ้าหลบซ่อนความรู้สึกแบบไหนกัน
ความสูญเสียมากมาย เรื่องราวพังพินาศโหดร้ายทั้งหลาย
ทำให้ตัวตนภายในของคนผู้หนึ่งถูกทับถม...
หลอมรวมฝังจมไปกับความโศกเศร้า โหดร้ายและทุกข์ตรม
ยากนักที่จะหาทางหลุดพ้น ชำระล้าง และทำลาย
หากจะลบให้มันสูญสิ้นไปได้ คือ ต้องตายไปพร้อมกับตัว
เว่ยอิงกับสิ่งนั้นไม่สามารถแยกออกจากกันได้อีกแล้ว
มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนที่แท้จริง
ไม่ว่าจะเป็นเว่ยอู๋เซี่ยน ปรมาจารย์อ็หลิง หรือเว่ยอิง
ไม่ว่าจะมิติไหน ด้านใด ก็คือเขา ไม่อาจแยกออกจากกัน
ไม่เหมือนหยินหยาง ดีเลว คุณธรรมและอธรรม
มันคือสีเทาๆ ที่ไม่อาจแยกขาวและดำ
นั่นแหละคือ....เว่ยอิง
ข้าบอกแล้วอย่างไร...ว่าเว่ยอิงกำลังปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตนเอง
ไม่เคยเผยออกมา ไม่เคยบอกผู้ใด
แม้แต่ตัวเองยังพยายามวิ่งหนีไปให้ไกล ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นดั่งเงาตามตัว
เอาเถอะ...ข้าทำจะเป็นไม่รู้ไม่เห็น
มองเว่ยอิงเล่นละครเป็นคนร่าเริงสดใจ
มองดูเว่ยอิงเก็บตัวตนที่แท้จริงฝังให้ลึกลงไปในก้นบึ้งจิตใจ
แล้วข้าจะเป็นผู้ที่ทำให้เจ้าไม่อาจละสายตา ทิ้งความสนใจ ไม่จมปลักกับมัน
เพราะนี่คือทางเดียวเท่านั้น ที่เว่ยอิงจะอยู่กับตัวตนของตนได้ โดยไม่ทรมาน
ข้าจะประพฤติตัวไม่มีเรื่องปิดบังดังที่เว่ยอิงประสงค์
ข้าจะยอมเล่าความรู้สึกในวัยเยาว์ตรงๆ หลังจากได้พบกับเจ้า
ข้าจะเผยถึงเหตุแห่งความโง่เขลา ที่ยอมแหกกฎหันหลังให้สกุล เพื่อนำเจ้ากลับคืน
ข้าจะไม่ปิดบังว่าตนเองกล้ำกลืนเพียงใด หลังจากห่างหายกันไปสิบสามปี
และต่อไปนี้ ข้าจะยินดีเผยอารมณ์ทุกอย่างให้เจ้าได้รับรู้ว่าข้าสุขทุกข์อย่างไร
ต่อหน้าเว่ยอิง ข้ามีความสุขก็จะแย้มยิ้ม
ข้าหมองเศร้าก็จะโอบกอดเว่ยอิง พรางร้องหาความสงสาร
หากตกอยู่ความหึงหวง ข้าก็จะไม่เก็บอาการ
แม้แต่เป็นเรื่องอับอาย ข้าก็จะเผยออกมาจากสันดานภายในไม่ปิดบัง
เพื่ออะไรน่ะหรือ...
เพื่อเหนี่ยวรั้งพันธนาการสายตาและจิตของเจ้ากาดำไว้อย่างไร
ให้เว่ยอิงได้สนใจเพียงแค่ข้า
ให้เว่ยอิงได้นึกคิดเพียงเรื่องของข้า
ให้เว่ยอิงได้ยิน ในสิ่งที่ข้าอยากให้ได้ยิน
และให้เว่ยอิงได้ยล ในสิ่งที่ข้าอยากให้ยล
ให้เว่ยอิงจะคำนึงถึงเพียงแค่ข้า...
ดีกว่าถูกตัวตนแสนมืดมนเหนี่ยวรั้งอย่างทุกข์ทรมาน
เจ้ากาดำนามเว่ยอิงต้องอยู่ในกรงของหลานวั่งจี
เพราะนี่คือพื้นที่แห่งเดียวเท่านั้น ที่เจ้าจะไม่เจ็บปวดจากน้ำมือใคร
...รวมถึงจิตใจของเจ้าเอง
และเจ้าตัวก็พยายามไม่มีความลับกับข้า
ข้ารู้สึกได้...ตั้งแต่พบเจอในร่างโม่เสวี่ยนอวี่
เว่ยอิงพยายามอย่างมากที่จะพูดจาในสิ่งที่ตนคิดออกมา
ทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย เรื่องน่าอาย เรื่องที่ไร้เหตุผลต่างๆนาๆ
แต่สำหรับข้า...กลับมองว่า เว่ยอิงกำลังปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตนเอง
อดีต...สอนสองบทเรียนอันใหญ่หลวงที่เว่ยอิงได้เรียนรู้
ไม่ว่าจะเรื่องการประพฤติตนมีคุณธรรมมากเกินไป จนส่งผลร้ายต่อชีวิตความเป็นอยู่
หรือการไม่พูดในสิ่งที่ต้องพูด จนล่วงเลยเขาสู่เวลาที่สายเกินไป
ดังนั้นเมื่อหวนคืน...
เว่ยอิงพยายามจะไม่สนใจสิ่งใดนอกจากข้า ตนเอง และเรื่องใกล้ตัว
ปากเรียวงามนั้น มักเจื้อยแจ้วในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
กล่าวขานเรื่องสนุกสนานชวนปวดหัวที่คนดีๆไม่เอ่ยกัน
พี่รองหลานข้าหิวสิ่งนั้น
หลานจ้านข้าต้องการสิ่งนี้
หลานวั่งจีช่วยทำอันนี้ให้ข้าที
หานกวงจวินดูนี่สิข้าทำอะไร
และวาจาอีกมามาย...ที่ใครได้ยินต่างตำหนิว่าเว่ยอิงเป็นคนเอาแต่ใจ
พูดจากโผงผางในสิ่งไรประโยชน์ ไม่รู้จักจัดการตัวตนให้อยู่กับร่องกับรอย
แต่ที่ข้าเล็งเห็น...นี่แหละคือการจัดการตัวตนของเว่ยอิง
จัดการ...ไม่ให้โหยหายและจมลึกไปกับสิ่งที่เจ็บปวด...และ...สิ่งที่ไม่อาจแก้ไขย้อนคืน
พี่รองหลานข้าหิวสิ่งนั้น
...พี่รองหลานข้าช่างโกรธแค้นมันผู้นั้นเหลือเกิน
หลานจ้านข้าต้องการสิ่งนี้
…หลานจ้านข้าถูกเรื่องราวนี้หลอกหลอนจนแทบทนไม่ไหว
หลานวั่งจีช่วยทำอันนี้ให้ข้าที
…หลานวั่งจีข้าอยากกลับไปแก้ไขเรื่องนั้นได้หรือไม่
หานกวงจวินดูนี่สิข้าทำอะไร
….ดูข้าสิแปดเปื้อนขนาดไหน ท่านจะยังรักข้าต่อไปหรือไม่ หานกวงจวิน
ข้ารู้..ทุกลมหายใจในร่างโม่เสวี่ยนอวี่
เจ้าเจ็บปวดที่ต้องกลับคืนมา ในที่ที่ตนได้ตัดสินใจตายจากไป
เพื่อลบปรมาจารย์อี๋หลิงผู้เลวร้าย ให้ลาจากโลกนี้ไป
เพราะตัวตนนั้น ของเว่ยอิงไม่อาจแก้ไขหวนคืน
เลวร้ายทั้งโชคชะตา
เลวร้ายทั้งตัวตนที่จำใจต้องสวมบทไว้
มันต่างเลยเถิด ยากเกินจะแก้ไข
จึงตัดสินใจ จบทุกอย่างด้วยความตายของตนเอง
ไม่ต้องรับรู้แล้วความโหดร้าย
ไม่ต้องรับรู้แล้วใจที่คะนึงหา
ไม่ต้องรับรู้แล้วความรู้สึกผิดต่างๆนาๆ
ไม่ต้องคอยรับฟังคำต่อว่า หรือเยินยอจากผู้ได้
หวังคืนสู่สามัญ ทิ้งกายสู่ธรณี ทิ้งชีวีสู่ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่
ปล่อยให้โลกดำเนินต่อไป หวังเป็นเพียงเป็นผู้ไม่รับรู้สิ่งใด...ตลอดกาล
แต่เบื้องบนกลับไม่ฟังคำอธิฐาน
ส่งเจ้าย้อนกลับมา ลืมตาดูสิ่งที่ตนเลือกจะจากมาในร่างโม่เสวี่ยนอวี่
มองโลกเลวร้ายที่โหมโรงต่อไปโดยเจ้าไม่รู้เห็นด้วยสิบสามปี
แต่ยังคงทิ้งเค้าเรื่องของเจ้าไว้ไม่จางหายเสียที ด้วยความรู้สึกเช่นไร
ดังนั้น ข้าจึงเลือกที่จะรั้งเจ้าไว้ ตั้งแต่แรกพบ
ข้าเห็นเจ้าทำตัวตลก เป็นคนบ้าไร้สติ ก็สงสัย
คิดสันนิษฐานคาดเดาตามรูปการณ์ ในใจ
อาจเพราะเจ้าอยู่ในร่างคุณชายโม่ ที่เขาว่ากันว่าโง่ และคนคุ้มดีคุ้มร้ายมาแต่ไหนแต่ไร
รวมถึงเพราะเจอประมุขเจียง ผู้ปองร้าย มุ่งหมาย อยากทำลายวิญญาณของอี๋หลิงเหลาจู่
แต่พอพามาที่อวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่ ข้าถึงรู้ว่าไม่ใช่
เจ้าหัวเราะร่าเล่นกับกระต่าย ทั้งๆที่คิดถึงอวิ๋นเมิง
เจ้าตวัดพู่กันวาดรูปรื่นเริง ทั้งๆที่คิดถึงเพลงดาบและการใช้พลังเซียนใช่หรือไม่
เจ้าเป่าขลุ่ยให้ข้าฟัง ขณะที่หวนคิดถึงเรื่อง ณ อี๋หลิงอยู่ในใจ
เจ้ากล่าวพูดคุยกับอาเยวี่ยน เพราะระลึกความผิดที่ทำให้คุณหนูเหยี่ยนลี่ไม่ได้เห็นจินหลิงเติบโต
เจ้าเหย้าแหย่เหล่าผู้อาวุโสสกุลหลาน ทั้งๆที่ใจทรมานนึกถึงเหล่าบุพการี
เจ้าออกล่าภูตผีกับข้าทุกค่ำคืน ทั้งๆที่หวนคิดถึงความรุ่งโรจน์ยามเยาว์วัย
เจ้ากลืนกินสุราเทียนซือเจียวแต่ละไห เพื่อจะได้ลืมโชคชะตาเลวร้ายทั้งสามครา
คราแรกสูญเสียพ่อแม่
คราต่อมาสูญเสียงเหล่าพวกพ้องพี่น้อง รวมถึงสกุลเจียงอวิ๋นเมิง
คราต่อมาสูญเสียตัวตนให้เส้นทางมารที่เลือกเดิน
ภายใต้รอยยิ้มร่าที่ข้ากำลังเผชิญ...เจ้าหลบซ่อนความรู้สึกแบบไหนกัน
ความสูญเสียมากมาย เรื่องราวพังพินาศโหดร้ายทั้งหลาย
ทำให้ตัวตนภายในของคนผู้หนึ่งถูกทับถม...
หลอมรวมฝังจมไปกับความโศกเศร้า โหดร้ายและทุกข์ตรม
ยากนักที่จะหาทางหลุดพ้น ชำระล้าง และทำลาย
หากจะลบให้มันสูญสิ้นไปได้ คือ ต้องตายไปพร้อมกับตัว
เว่ยอิงกับสิ่งนั้นไม่สามารถแยกออกจากกันได้อีกแล้ว
มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนที่แท้จริง
ไม่ว่าจะเป็นเว่ยอู๋เซี่ยน ปรมาจารย์อ็หลิง หรือเว่ยอิง
ไม่ว่าจะมิติไหน ด้านใด ก็คือเขา ไม่อาจแยกออกจากกัน
ไม่เหมือนหยินหยาง ดีเลว คุณธรรมและอธรรม
มันคือสีเทาๆ ที่ไม่อาจแยกขาวและดำ
นั่นแหละคือ....เว่ยอิง
ข้าบอกแล้วอย่างไร...ว่าเว่ยอิงกำลังปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตนเอง
ไม่เคยเผยออกมา ไม่เคยบอกผู้ใด
แม้แต่ตัวเองยังพยายามวิ่งหนีไปให้ไกล ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นดั่งเงาตามตัว
เอาเถอะ...ข้าทำจะเป็นไม่รู้ไม่เห็น
มองเว่ยอิงเล่นละครเป็นคนร่าเริงสดใจ
มองดูเว่ยอิงเก็บตัวตนที่แท้จริงฝังให้ลึกลงไปในก้นบึ้งจิตใจ
แล้วข้าจะเป็นผู้ที่ทำให้เจ้าไม่อาจละสายตา ทิ้งความสนใจ ไม่จมปลักกับมัน
เพราะนี่คือทางเดียวเท่านั้น ที่เว่ยอิงจะอยู่กับตัวตนของตนได้ โดยไม่ทรมาน
ข้าจะประพฤติตัวไม่มีเรื่องปิดบังดังที่เว่ยอิงประสงค์
ข้าจะยอมเล่าความรู้สึกในวัยเยาว์ตรงๆ หลังจากได้พบกับเจ้า
ข้าจะเผยถึงเหตุแห่งความโง่เขลา ที่ยอมแหกกฎหันหลังให้สกุล เพื่อนำเจ้ากลับคืน
ข้าจะไม่ปิดบังว่าตนเองกล้ำกลืนเพียงใด หลังจากห่างหายกันไปสิบสามปี
และต่อไปนี้ ข้าจะยินดีเผยอารมณ์ทุกอย่างให้เจ้าได้รับรู้ว่าข้าสุขทุกข์อย่างไร
ต่อหน้าเว่ยอิง ข้ามีความสุขก็จะแย้มยิ้ม
ข้าหมองเศร้าก็จะโอบกอดเว่ยอิง พรางร้องหาความสงสาร
หากตกอยู่ความหึงหวง ข้าก็จะไม่เก็บอาการ
แม้แต่เป็นเรื่องอับอาย ข้าก็จะเผยออกมาจากสันดานภายในไม่ปิดบัง
เพื่ออะไรน่ะหรือ...
เพื่อเหนี่ยวรั้งพันธนาการสายตาและจิตของเจ้ากาดำไว้อย่างไร
ให้เว่ยอิงได้สนใจเพียงแค่ข้า
ให้เว่ยอิงได้นึกคิดเพียงเรื่องของข้า
ให้เว่ยอิงได้ยิน ในสิ่งที่ข้าอยากให้ได้ยิน
และให้เว่ยอิงได้ยล ในสิ่งที่ข้าอยากให้ยล
ให้เว่ยอิงจะคำนึงถึงเพียงแค่ข้า...
ดีกว่าถูกตัวตนแสนมืดมนเหนี่ยวรั้งอย่างทุกข์ทรมาน
เจ้ากาดำนามเว่ยอิงต้องอยู่ในกรงของหลานวั่งจี
เพราะนี่คือพื้นที่แห่งเดียวเท่านั้น ที่เจ้าจะไม่เจ็บปวดจากน้ำมือใคร
...รวมถึงจิตใจของเจ้าเอง
【จบ】
จะรีบไปไหนๆ ถ้าชอบและถูกใจ Fic เรื่องนี้
อย่าลืมส่งมอบคำติชม หรือให้กำลังใจ กับ Suky ได้ที่
『กล่อง Comment ด้านล่าง』
ไม่ต้องสมัคร/ลงทะเบียนให้วุ่นวาย พิมพ์ได้เลย!
หรือ
หากท่านเล่นทวิตเตอร์ เมนชั่นคุยกันใต้ทวีตเรื่องนี้
คลิ๊กตัวอักษรสีฟ้าเลย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้นะคะ อิอิ
ติดตามผลงาน Fic / นิยาย ของ Suky ได้ที่
เผลอร้องไห้ไปแล้วค่า
ตอบลบถึงจะเป็นฟิคแต่เราคิดว่าเว่ยอิงคงมีความคิดแบบนี้อยู่บ้างแหละ ในเรื่องเว่ยอิงน่าสงสารสุดแล้ว เจ็บปวดมาทั้งชีวิต อยากเห็นนางมีความสุข
ตอบลบ�� แต่งได้ดีมากๆ ค่ะ ชอบๆ
ตอบลบสุดยอดไปเลยค่ะ รู้สึกอินสุดๆ
ตอบลบ
ตอบลบความรู้สึกนึกคิดลึกล้ำมากค่ะ
เจ็บปวดตามน้องเลยแหะ แต่ถ้าเป็นเราก้คงทำแบบหลานจ้านแหละ เขาก็รักของเขา ดูแลทะนุถนอมให้ถึงที่สุด
ตอบลบรนเรามันจะสูญเสจ
ตอบลบ