Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi : มหรสพ ความวุ่นวายแห่งสกุลเจียง 4/??

Title : Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi
Type : Parody Fiction

Topic : มหรสพ ความวุ่นวายแห่งสกุลเจียง

Chapter : 4/??

คำเตือน 

• Fic เรื่องมีความเกี่ยวข้องกับความรักระหว่างเพศเดียวกัน หากมีทัศคติที่รับไม่ได้กรุณากดออก

คำชี้แจง

• Fic เรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักใดๆ ของปรมาจารย์ลัทธิจารย์ Mo Dao Zu Shi 魔道祖师 ที่อาจารย์ Mo Xiang Tong Xiu เจ้าของผลงาน เป็นเพียงเรื่องสมมติที่จินตนาการมาจากความคิดผู้แต่ง
• ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้กันนะคะ ถ้าชอบอย่าลืมช่วยกันคอมเม้นท์ โหวต แชร์ ถูกใจ หรือติดตามเป็นกำลังใจให้แก่คนเขียนนะคะ
• หากมีผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจท่านผู้อ่าน ต้องกราบขออภัยล่วงหน้าค่ะ
• รักนักอ่านทุกท่านคะ

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================

มหรสพ ความวุ่นวายแห่งสกุลเจียง

ตอนที่ 4 : สมานฉันท์ 

ท้องน้ำปรกคลุมไปด้วยเหล่าดอกบัวช่อใหญ่ชูตระงานท้าแดดยามสาย โยกเยกไปมาเมื่อต้องลมหอบใหญ่หวนสะพัดแหวกผ่านท้องน้ำ เคลื่อนผ่านปะทะม่านมู่ลี่ลายบงกชเก้ากลีบสีม่วงให้สั่นไหวสะท้าน ผสานกับเสียงฝีเท้าก้าวเดินเล็กๆตีคู่กับร่างสูงผู้ครองสำนักเซียนอวิ๋นเมิงเจียง ที่กำลังจ้ำอ้าวบนเฉลี่ยงทางเดิน มือใหญ่กอมกุมมือเล็กจูงเดินด้วยความระมัดระวัง ขณะที่เว่ยอิงสอดส่องสายตามองอาคารไม้ยิ่งใหญ่ มีเฉลียงทอดยาวบนผืนน้ำที่ชื่อว่าเหลียนฮวาอู้ด้วยหัวใจที่รู้สึกโหวงเหวงอย่างไม่คุ้นเคยพิกล

…แปลกตา...ไม่รู้จัก...

สองคำนี้ลอยวนอยู่ในมโนสำนักของเด็กน้อย ผู้กำลังก้าวเดินไปพร้อมกับเจียงเฟิงเหมียน ในขณะเดียวกันดวงตาเรียวคมของประมุขแห่งสำนักเจียงก็ลอบมองดวงหน้าที่มีแก้มยุ้ยที่กำลังสอดส่องทอดมองบ้านของตน ด้วยสาตากึ่งระแวงเช่นกัน แม้จะคลี่ยิ้มเมตตาอยู่ก็ตาม แต่หัวคิ้วของชายหนุ่มกลับขมวดมุ่นไม่เป็นทรง

...เหตุใดอาเซี่ยนถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้กัน...

คำถามนี้ต้องการคำตอบ! เจียงเฟิงเหมียนจัดตั้งกลุ่มสืบสวนลับด้วยความเอาแต่ใจเป็นที่ตั้งครั้งแรกในรอบหลายปี ให้ศิษย์มากฝีมือในสำนักเสาะหาคำตอบเรื่องนี้ โดยเฉพาะข่าวลือเรื่องเทพยดาในป่าไผ่ให้กระจ่างว่าจริงเท็จเพียงใด แล้วทำอย่างไรที่ทำให้เอาเซี่ยนกลับคืนสภาพเดิม

...หากนี่เป็นพรที่เทพยาดาไผ่องค์นั้นประทานแก่เว่ยอิงจริงๆแล้วล่ะก็...ค่าตอบแทนที่ต้องจ่าย...มันเท่าไหร่กัน...

...และเหตุการณ์เกี่ยวพันกับลมหายใจของอาเซี่ยนหรือไม่...

…แล้วหากมิใช่พร แต่เป็นคำสาปจะทำอย่างไรต่อไปดี...

ความร้อนลุ่มใจกับคำตอบที่ยังไม่คลี่คลายนี้ ทำให้ชายหนุ่มบัญชาสั่งการกลุ่มสืบสวนลับดำเนินงานทั้งกลางวันและกลางคืน ยกความสำคัญเทียบเท่ากับการฝึกซ้อมสอดแนม เพื่อป้องกันศัตรูรุกรานท่าเรือสัตบงกชเลยทีเดียว

“อรุณสวัสดิ์ท่านประมุข”เสียงเรียกของศิษย์ในสำนักผู้หนึ่งกล่าวขาน เจียงเฟิงเหมียนหลุดจากภวังค์ ละสายตาจากเด็กน้อยข้างตัวแล้วมองกลุ่มเด็กหนุ่มใต้บังคับบัญชาสามคนที่ผ่านทางมา แล้วหยุดค้อมหัวทำความเคารพทักทาย ชายหนุ่มผงกหัวแย้มยิ้มรับ ปั้นหน้าตาไมตรีอย่างปกติทันใด ก่อนจะรู้สึกถึงความหนักอึ้งที่ถ่วงขาไว้จนยากจะก้าวเดิน พอก้มมองก็เห็นร่างเล็กในชุดสำนักอวิ๋นเมิงเกาะขาซุกหน้าตนแน่นจนแทบจะหลอมรวมกัน โดยเหล่าศิษย์พวกนั้นต่างจ้องมองไปที่ร่างเด็กน้อยอย่างไม่วางตา สับกับการมองหน้ากันเลิ่กลักด้วยสายตาใคร่ถามอยากรู้ จนกระทั้งมีศิษย์ผู้หนึ่งไม่อาจทนเก็บคำถามไว้ได้ จึงเอ่ยปากอย่างตรงไปตรงมาทันใด “ท่านประมุข...เด็กคนนี้คือ...”

“หลานข้า มาจากสายสกุลรองน่ะ ฝากเลี้ยงชั่วคราว เอ้า!...อาอิง ทักทายพวกพี่ชายหน่อยสิ”สิ้นคำร่างสูงของประมุขเจียงก็ย่อตัวลง แล้วแงะเด็กน้อยให้เผยใบหน้าจากขาของตน แล้วใช้มือใหญ่ดันไหล่เด็กน้อยหมายพลิกตัวเจ้าก้อนแป้งสีขาว ให้หันประจันหน้ากับเหล่าชายหนุ่มได้พิศมองเต็มตา ดวงตาโตคมรับแก้มยุ้ยขาวนวลช้อนขึ้น แล้วตวัดกวาดมองสะท้อนภาพเหล่าศิษย์สำนักเจียงทั้งสาม ไม่นานนักปากบุ่ยสีงามจิ้มลิ้มก็แย้มขยับ ขานเสียงสวัสดี แล้วหันไปเกาะเอวของเจียงเฟิงเหมียนที่ทรุดนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งด้วยความรู้สึกแปลกหน้า แกมไม่มั่นคง “อรุณสวัสดิ์ฮะ”

ฉับพลันเหล่าศิษย์อวิ๋นเมิงทั้งามนั้น ก็รู้สึกเสียดอกดั่งโดนศรแห่งความน่ารักเสียบทะลุกายอย่างไม่ทันตั้งตัว!

“อาอิง เจ้ายังไม่คำนับเหล่าพี่ชายเลยนะ”เฟิงเหมียนกระซิบบอกเด็กน้อยถึงมารยาทที่ผู้เยาว์ควรกระทำกับผู้ใหญ่ แต่คราวนี้เจ้าตัวเล็กกลับเกาะหนึบแนบตัวแน่นกับขาแกร่งของท่านประมุขมากกว่าเดิม เจ้าของขาเห็นดังนั้นก็พยายามสะกิด และแงะตัวเว่ยอิงน้อยแสนขี้กลัวอยู่พักหนึ่ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สำเร็จดังปรารถนา จึงได้แต่แย้มยิ้มแก้ขัดก่อนตวัดแขนโอบกอดร่างเล็กขึ้นมาแนบอกฝังหัวลงบนบ่าตน เว่ยอิงที่กำลังขัดเขินหวาดระแวงคนแปลกหน้าจึงซุกใบหน้าลงม สูดกลิ่นไอจางๆจากสาบเสื้อของผู้ใหญ่ ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นมั่นคงดั่งบิดา พรางเงี่ยฟังวาจาทุ้มเอ่ยพูดคุยกับเหล่าชายแปลกหน้าโดยไม่หันมอง “ขอโทษนะ เขาค่อนข้างตื่นคนน่ะ”

“ไม่เป็นไรขอรับ พวกข้าเป็นคนแปลกหน้าจะหวาดกลัวก็ไม่แปลก”ศิษย์ที่เปิดปากถามกล่าวอย่างเข้าใจ ก่อนจะยกมือทั้งสองโบกไปมาผสานกับท่าทีเกรงใจ รีบบอกปัดว่าไม่ติดใจ ไม่เอาความกับคำขอโทษของนายเหนือบัญชาอย่างรวดเร็ว ในตอนนั้นเองศิษย์อีกคนที่ก็อ้าปากถามความสงสัยอีกข้อ “แล้ว...สกุลของเด็กคนนี้เล่าขอรับ?”

คำถามนั้นทำเอาผู้ฟังลอบเหงื่อตก ภายใต้ใบ้หน้าคมที่แย้มยิ้มรู้สึกคิดไม่ตกกับคำถามเมื่อครู่นี้ หากบอกไปว่าแซ่เว่ย เรื่องที่เว่ยอิงกลายเป็นเด็กคงแพร่สะพัดออกไปทันที สายสืบลับที่ตนส่งออกไปคงเฟ้นหา ‘เทพยดาป่าไผ่’ คงทำงานได้ยากกว่าเดิมน่าดู อีกทั้งยิ่งชาวบ้านได้รับรู้คงกล่าวขานเรื่องเล่าลือไม่มีความจริงให้ได้สับสน สาวต้นตอได้ยากยิ่งกว่าเดิม...

...เอาอย่างไรดี...

“พวกเจ้ามายืนทำอะไรตรงนี้!? ไม่รีบไปลานฝึกหรืออย่างไร!”เสียงหวานทรงอำนาจแหวกอากาศต้องสติให้ศิษย์ทั้งสามสะดุ้งโหยง ก่อนทุกสายตาจะพุ่งเป้า หันมองร่างระหงสวยสง่าสาวเท้าเดินผ่านโถงเฉลียงมุ่งตรงมาหา ศิษย์ทั้งสามต่างค้อมหัวทำความเคารพก่อนหันตัวรีบสาวเท้าจากลา มุ่งตรงไปยังลานฝึกเพื่อร่ำเรียนยุทธ์ตามเวลาประจำวัน ส่วนอวี๋ฟูเหรินผู้เต็มเปรี่ยมไปด้วยอำนาจนั้นทอดมองแผ่นหลังเหล่าเด็กหนุ่ม ด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ

“ขอบใจ ซานเหนียง”เสียงทุ้มกล่าวขอบใจคู่ครองตรงหน้าสั้นๆ เรียกใบหน้าแสนสวยดุดันตวัดหันสามีของตน ผู้กำลังโอบอุ้มเจ้าก้อนหมั่นโถวตัวจ้อย ก่อนปากงามจะอ้าออกเอ่ยตำหนิชายหนุ่ม ผู้กระทำไม่คิดหน้าหลังระวังความ “ถึงว่าล่ะ... ทำไมบ่าวไพร่ศิษย์ในสำนักถึงต่างพูดคุยกันให้เลื่องลือหนาหูถึงเจ้าหนูนี่ มท่านพูดเองไม่ใช่หรือไรว่าไม่อยากให้เป็นที่กล่าวขานสงสัย แล้วท่านเอาเขามาเดินหอบเร่แสดงตนอาดๆเช่นนี้ได้อย่างไร... เกิดเจอใครซักไซร้เช่นเมื่อครู่ท่านจะตอบไปว่าอย่างไรกัน เหตุใดไม่ให้เขาอยู่ในห้องที่ข้าจัดสรรให้เล่า”

“ซานเหนียง อย่าคิดมาก ต่อให้กระทำลับตาคนเพียงไร แต่พวกเราสุกลเจียงต่างเข้าออกห้องนั้นบ่อยครั้ง ก็ย่อมเป็นที่สงสัยธรรมดา... อีกอย่างยามนี้อาเฉิงต้องฝึกยุทธ์ ส่วนอาลี่ก็เดินทาง เด็กคนนี้ไม่กี่ขวบจะให้อยู่ในห้องหับอุดอู้ไร้คนดูแลได้อย่างไร?”

“เช่นนั้นท่านก็ช่วยทำให้มันรัดกุมหน่อยได้หรือไม่ ข้าคร้านที่จะมาตอบคำถามเหล่าคนขี้สงสัยในจวน อีกอย่าง...เจ้าหนู! ผู้ใหญ่เดินมาเหตุใดถึงไม่กล่าวทักทาย เอาแต่ซุกหน้าหลีกหนีเช่นนี้ จะเรียกว่าลูกผู้ชายได้อย่างไรกัน!” ไม่ว่าเปล่า มือเรียวยาวของอวี๋จื่อเยวี่ยนยื่นออกไปหมายจะฉวยร่างเล็กในอ้อมอกของเฟิงเหมียนให้หันมอง ทว่าคนโอบอุ้มกลับไหวตัวทันก่อนเบี่ยงหลบกั้นมือของภรรยาย “ซานเหนียง เจ้าใช้น้ำเสียงแบบนั้นอาอิงจะยิ่งกลัวเจ้านะ”

“กลัวอะไรกัน! เลี้ยงอาเฉิงมาข้าก็ใช้น้ำเสียงแบบนี้ ส่งเขามานี่! สามขวบแล้วแข้งขาย่อมแข็ง เดินเหินเองได้ ใยต้องโอบอุ้มกัน”อวี๋ฟูเหรินผู้ไม่เห็นด้วยกับการประคบประหงมเอาใจเจ้าก้อนขาวเกินไป ปรี่พุ่งเข้าหา หมายยื่นมือคว้าเอาร่างเว่ยอิงมาไว้ในครอบครอง เด็กน้อยผู้ที่เหลือบมองนายหญิงแสนน่ากลัวรีบผินหน้าหลบซุกอกคนโอบอุ้มราวกับอยากจะผสานรวมเป็นหนึ่ง ขณะที่เจียงเฟิงเหมียนเห็นท่าว่าไม่ดีก็เบี่ยงตัวกั้น กำบังเว่ยอิงจากภรรยา

ไหล่หนากะทบกับมือเรียวที่พุ่งตรงมาเบนวิถี ดวงตาโตคมของเด็กน้อยมองเล็บแหลมคมใต้สีสันโฉบมาหาราวกับงู เมื่อรู้ว่ายังไงก็หลบคมเล็บไม่พ้นจึงเปลือกตาก็หลับลงตามสัญชาตญาณ สะบัดหน้าหนีคาดหวังให้พ้นทางไม่โดนคมเจาะเบ้าตาของตน  ทว่าหันหนีอย่างไร ชั่วลมหายใจสั้นนี้ เว่ยอิงก็ไม่อาจหนีเล็บยาวของหญิงสาวพ้น แม้ไม่กระสวกตาโตคม แต่ก็บาดเข้าที่แก้มสีขาวกระจ่างใส จนขึ้นรอยแดงเป็นเส้นริ้วเลือดไหลซิบชัดเจน เมื่อความเจ็บแสบเริ่มแผลงฤทธิ์ นัยน์ตาของเด็กน้อยก็ระรื่นไปด้วยม่านน้ำตา ไม่นานนักเสียงสะอื้นก็แปรเปลี่ยนเป็นแผดร้องดังจ้า ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองถึงกับผงะด้วยกัน

“ฮึก...แง๊~~”

“ชู่วววว อาอิง โอ๋~~ อย่างร้องนะ เด็กดีๆ”คุณพ่อลูกสองรับมือสถานการณ์ด้วยความว่องไว อวี๋ฟูเหรินมองสามีกระชับเว่ยอิงในอก แล้วใช้มือใหญ่ลูบหลังเจ้าก้อนหมั่นโถวอย่างปลอบใจ ก่อนขยับตัวถอยห่างร่างของอวี๋ฟูเหรินผู้ได้สติมองผลงานของตน ดวงหน้ากลมมนเริ่มขึ้นสีแดงจางๆเพราะใช้แรงในกายเปล่งเสียงร้องไห้อย่างสุดตัว หญิงสาวผู้แม้มีลูกมาแล้วสองคนได้แต่ตระหนกค้าง ตระหนักกับความคิดตนว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้กัน

...แม้เป็นคนเดียวกัน แต่เด็กที่เธอเจอครั้งแรกนั้นคือเว่ยอู๋เซี่ยนตอนแปดปี ผู้ถูกโชคชะตาทดสอบมานานัปการ..

...ไม่ใช่อาอิงน้อยสามขวบ ผู้รู้จักเพียงอ้อมกอดของบิดามารดา ไม่เคยพบกับโชคชะตาโหดร้ายทารุณ...

“เว่ยอู๋เซี่ยน! เจ้าเป็นศิษย์เอก เหตุใดประพฤติตัวเลวเป๋ว ไม่บำเพ็ญตบะ ฝึกกระบี่ ออกไปเที่ยวเล่นไม่ฝึกตนเช่นนี้ห๊ะ! คุกเข่าอยู่เยี่ยงนั้นไปสิบชั่วยาม งดข้าวงดน้ำ ห้ามหยุดพัก ใครหน้าไหนกล้าช่วยเหลือข้าจะลงโทษให้หนักเช่นเดียวกัน!”

แม้จะด่าทอสั่งลงโทษหนักเพียงนั้น เว่ยอู๋เซี่ยนในวัยเยาว์ที่นายหญิงแห่งท่าเรือสัตตบงกชจดำจำได้ก็ยิ้มแห้งๆรับพรางรับโทษอย่างไม่อิดออดน้อยใจต่อความ...

...แต่นี้คือเด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลกอายุเพียงสามขวบเท่านั้น...อวี๋ฟูเหรินจะทำอย่างไรดี?

หญิงสาวมองสามีพยายามโยกตัว เอ่ยปลอบประโลมชี้นั่นนี่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ศักดิ์ศรีคุณแม่ลูกสองเป็นเดิมพัน! หากเธอไม่สามารถทำให้เว่ยอิงในอ้อมกอดของเจียงเฟิงเหมียนหยุดร้องไม่ได้นั้น ยัยฉางเซ่อต้องบนสวรรค์ต้องหัวเราะเยาะแสยะยิ้มสะใจเป็นแน่นอน

…เฮ้อ.....

ดวงตาของหญิงสาวมองดูชายหนุ่มที่ยกมือชี้ไปยังกลางเหลียนฮวาอู้ ภายใต้อาณาเขตของสำนักเซียนอวิ๋นเมิง ชี้ชวนพรางกระซิบกับเว่ยอิงน้อย ให้สนใจวิหคสีขาวที่ร่อนถลาลงมากลางทะเลสาบโพ้นตาอย่างสง่างาม “อาอิง ดูนั่นๆ เห็นไหมนกกระสาตัวใหญ่ไง สวัสดีเจ้านกกระสาหน่อยเร็ว~~”

“...ฮึก..ฮรือ...” เสียงร้องไห้แผดจ้าเสียดหูบรรเทาลง ดวงตาโตกลมช้ำแดงเพ่งมองเหล่านกกระสาตามมือของผู้ใหญ่ ท่าทางหยึกยักหาปลาของมันเรียกความสนใจจากเว่ยอิงน้อยไว้ แต่กระนั้นเสียงสะอื้นยังคงดังต่อไป พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลื่นอาบแก้มยุ้ยขาวดังหมั่นโถวเนื้อดี ชั่วครู่เจ้านกกระสาก็บินหนีจากลา เฟิงเหมียนจึงรีบอุปโลกน์แก้ต่างให้เด็กน้อยเจ้าน้ำตาฟังด้วยน้ำคำหลอกลวง พร้อมกับยกมือใหญ่ขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มนุ่มทั้งสองเบาๆ “ชู่วววว เห็นไหม เจ้าร้องไห้แบบนี้ไง นกกระสาถึงหนีไป เพราะฉะนั้นอาอิงหยุดร้องเถอะนะ”

ทว่าวาจาโป้ปดนั้นกลับเรียกเสียงแผดร้องไห้จ้าให้สะท้อนก้องทั่วผิวน้ำที่เอ่อปริ่มเฉลียงโดยรอบ หนักกว่าครั้งที่แล้วดังขึ้นอีกครา

“ฮรือ...นกกระสา...นกกระสาเกลียดอาอิง”

...เหมือนที่ท่านพ่อท่านแม่ทิ้งอาอิงไว้ที่นี่ใช่หรือไม่...

“โธ่ ใยเจ้าถึงร้องไห้นักกว่าเดิมเล่า” เจียงเฟิงเหมียนกล่าวอย่างเหนื่อยใจ พรางทรุดนั่งตรงขอบระเบียงกั้นเฉลียงและสระบัว ตบหลังเด็กน้อยเบาๆพรางโยกตัว มองเด็กน้อยในอ้อมกอดแผดเสียงร้องโดยไม่รู้จะแก้ไขสถานการณ์อย่างไร ทว่าอยู่เสียงแหลมสูงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นต้องหู เรียกสายตาเรียวคมให้ผละจากหัวทุยที่แนบอก ก่อจจะหันไปพบรอยยิ้มงดงามของภรรยาที่ไม่ได้เห็นมาเนิ่นนาน

...บริสุทธิ์ งดงาม ดั่งดอกไม้ผลิแรกเริ่มฤดู...

กริ๊ง~

เสียงกังวานใสเปล่งเสียงสูง พัดพาเอาเสียงร้องไห้จ้าแห่งความทุกข์ให้จางหาย ดวงตาโตกลมรับแก้มใสปราดมองปิ่นทองงดงามห้อยด้วยกระพรวนตรงปลาย ขยับเขยื้อนปล่อยเสียงสูงน่าสงสัยไม่อาจละสายตา พร้อมรอยยิ้มแสนใจดีที่ทำให้หวนนึกถึงหน้ามารดากำลังจดจ้องมาที่ตน อวี๋ฟูเหรินค้อมตัวมองเด็กน้อยในอ้อมกอดสามีที่เงียบเสียง พร้อมๆกับชายหนุ่มที่เอียงตัวโถมประครองเด็กน้อยในอกให้มองของสิ่งนั้นใกล้ๆ พรางกระซิบแผ่วเบาด้วยเสียงทุ้มใจดีเชิญชวนให้เพ่งพิศดู

“อาอิง ดูนี่สิ กริ๊งๆๆๆๆๆ”หญิงสาวปรับน้ำเสียงให้อ่อนหวาน มือคู่งามตวัดแกว่งกระพรวนเล็กที่ห้อยย้อยปลายปิ่นล้ำค่าของนาง เฟิงเหมียนจ้องมองภาพที่แปลกตาไม่ได้เห็นเนิ่นนานด้วยสายตาล้ำลึกราวกับจะจากรึกภาพไว้ในใจ รอยยิ้มจริงใจของชายหนุ่มก็คลี่ออกมาส่งมอบให้คนรักครั้งแรกในรอบหลายปี หลังจากผจญช่วงเวลาบาดหมางกันมาเนินนาน

อวี๋จื่อเยวี่ยนที่เหลือบมองแววตานั้นของชายหนุ่มผู้เป็นประมุขเจียง ก่อนจะรีบเบี่ยงหน้าหลบเม้มริมฝีปากงามสะกดกลั้นอย่างเขินอาย พรางทำเป็นทรุดตัวเล่นกับเจ้าก้อนหมั่นโถวตากลมโตใสแจ๋วเพ่งมองสะท้อนภาพกายของนาง หมายพยายามเบี่ยงความคิดในใจตน

...อะไรกัน ไอ้รอยยิ้มกับสีหน้าแบบนั้น...เห็นข้าเป็นฉางเซ่อซานเหรินผู้นั้นหรืออย่างไร...

“อาอิง ข้าขอโทษนะ ที่ทำให้เจ้าเป็นแผล มา...ไหนข้าขอดูใกล้หน่อยสิว่า มันเป็นอย่างไร” หยิงสาวยื่นปิ่นทองแสนสวยอันนั้นใส่มือใหญ่ ก่อนตวัดตามองเป็นสัญญาให้สามีถือล่อไว้ เพื่อให้ตนจะสำรวจแผลบนหน้าของเว่ยอิงถนัดตา ชายหนุ่มจึงรับมาก่อนเพ่งมองสิ่งที่อยู่ในมือแล้วเลิกคิ้วแสดงความฉงนงงงัน

...นี่มันปิ่นที่ซานเหนียงได้จากมารดาตอนแต่งงานไม่ใช่หรือ...เป็นทรัพย์สินละเอียดละออที่แสนหวงแสนรัก เหตุใดถึงยอมให้เด็กไม่รู้ความอย่างอาอิงสัมผัสเพ่งเล็งกัน...

แต่กระนั้นก่อนจะได้เอ่ยปากถามอะไร ประมุขเจียงต้องรีบส่งยิ้มอ่อนปลอบประโลมแก่ภรรยา เมื่ออาอิงตัวน้อยกลับหันหน้าหลบมือเรียวของนาง โดยการซุกหน้าลงบนอกตน สองมือน้อยกำสาบเสื้อของผู้โอบอุ้ม แล้วขยับเขยื้อนราวพยายามตะเกียกตะกายหนีเงื้อมือของหญิงสาวอย่างหวาดกลัว อวี๋ฟูเหรินเห็นท่าทางนั้นก็จนปัญญา ลดมือลง ทอดมองเว่ยอิงน้อยแหกปากร้องเสียงอู้อี้ในอกของสามี

“เขายังไม่หายกลัวเจ้าน่ะ รออีกหน่อยเถอะ”ชายหนุ่มกล่าวอย่างปลอบใจ พรางยื่นมือใหญ่ไปลูบแก้มหญิงสาวอย่างอ่อนโยน การกระทำสัมผัสเนื้อตัวนั้นทำให้อวี๋จื่อเยวี่ยนรู้สึกไม่คุ้นชิน ความเขินอายประดุจสาวแรกรุ่นตีตื้นกลับมา จนต้องผินหน้าหนีอย่างเขินอาย ดวงตาเรียวคมของฝ่ายชายทอดมองใบหน้างามขึ้นสี พร้อมกับดวงตาคู่สวยหลุบมองพื้น ริมฝีปากแต่งแต้มสีสันเม้มเข้าหากันราวกับพยายามกลั้นยิ้มแห่งความเขิน ไม่กล้าโวยวายเพราะกลัวอาอิงน้อยถอยหนีกว่าเดิม ซึ่งทำเจียงเฟิงเหมียนได้สัมผัสความรู้สึกในคืนวานตอนแต่งงานกันใหม่ๆหวนกลับมา ก่อนจะเสใบหน้าคมมองท้องน้ำใกล้สุดลูกหูลูกตา แล้วกระแอ่มเตือน และเรียกสติตนว่าได้กระทำอะไรลงไป แต่ร่างกายก็ช่างซื่อสัตว์ต่อใจ ใบหน้าคมขึ้นค่อยๆแต่งแต้มสีแดงเรื่อด้วยเช่นกัน

ภาพที่มองไกลๆประดุจทั้งสองกำลังเล่นบทเป็นชายโสด พึ่งถูกโดนแตะต้องตัวหญิงสาวที่ยังอยู่ใต้อานัติผู้ใหญ่ยังไม่ออกเรือน...ทั้งๆที่มีพยานรักเติบใหญ่เป็นผู้เป็นคนแล้วถึงสองคน

…จะไม่ให้เขินอายได้อย่างไร...บาดหมางกันมาหลายปี...อยู่ดีๆมาสัมผัสกันเยี่ยงเป็นหนุ่มเป็นสาวเช่นนี้ จะไม่ให้รู้สึกเก้อเขิน...ก็คงเป็นเรื่องพิลึกพิกล...

“เช่นนั้น ข้า...ไปจากตรงนี้ดีกว่า... เจ้าก้อนหมั่นโถวนี่จะได้หยุดร้องเสียที”ว่าเสร็จ นายหญิงแห่งอวิ๋นเมิงก็รีบผุดลุกเตรียมเดินหนีไป ทว่ากลับถูกมือแกร่งรั้งไว้ด้วยมือข้างที่ถือปิ่นทองของนางส่งเสียงกังวาน ดวงตาคู่งามใต้ความแดงซ่านเหลียวมองชั่วครู่ก่อนรีบคว้าของส่วนตัวจากมือผู้เป็นสามีแล้วกล่าวขอบคุณ “ข้าลืม ขอบคุณ”

“เดี๋ยว! ซานเหนียง”

“อะ...อะไร” อวี๋ฟูเหรินผู้กำลังถูกความเขินอายครอบงำกล่าวตะกุกตะกัก หันหลังไม่มองหน้าสามี ดวงตาคู่งามหลุบพื้นรอฟังคำชี้แจ้งถึงเหตุที่เรียกรั้ง แต่จู่ๆสัมผัสเบาๆเหมือนมีอะไรมาต้องกลางหลังต้องทำให้น้องสามจากตระกูลอวี๋หันกลับไปมอง

ภาพของชายหนุ่มที่นางหวังอยากครอบครองหัวใจ กำลังแย้มยิ้มอย่างอบอุ่นส่งมาให้ พร้อมมือแกร่งข้างหนึ่งประครองแขนเล็กๆของเด็กน้อยที่เลิกร้องไห้ยื่นมาหานาง ตาโตกลมใสแจ๋วมีรอยแดงช้ำและคราบน้ำตาเพ่งมองสะท้อนภาพของนางราวกับคันฉ่อง อย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะรีบมุดหน้ากับบ่าแกร่งของผู้อุ้มด้วยท่าทีที่เหมือนกำลังเขินอาย พอเสตาย้ายมามองสามีด้วบใบหน้าไตร่ถาม มือใหญ่ที่สะบัดมือเล็กอย่างบงการตีไหล่นางเบาๆ

“หายกันแล้ว”

“เอ๊ะ?”

“อาอิง... เจ้าตีน้าหญิงคืนแล้ว ถือว่าหายกันแล้วไม่ใช่หรือไม่?” เสียงทุ้มอ่อนโยน กระซิบถามเว่ยอิงน้อยทันใด ก่อนเจ้าหัวทุยเล็กๆที่มีเชือกสีแดงรัดผมหางมาจะขยับถูไถกับอกตน เจียงเฟิงเหมียนกระตุกกายกระชับเด็กในอ้อมแขนของตน แล้วค้อมใบหน้าคมกล่าวล้อเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี “หากใช่ทำไมเจ้ายังหันหน้าหนี น้าหญิงคนงามอยู่อีกเล่า?”

...นะ...น้าหญิงคนงาม!?....

“เฟิงเหมียน! นี่ท่าน...”

“ชู่ววว อย่างขึ้นเสียงสิซานเหนียง เดี๋ยวอาอิงตกใจนะ” คำเตือนนั้นทำให้หญิงสาวผู้รู้สึกอยากจะฟาดจื่อเตี้ยนระบายความเขินอายแล้ววิ่งหนีไปให้รู้แล้วรู้รอดหุบปากฉับ ก่อนยืนมองสามีผู้มีรอยยิ้มใจดีกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาชิดใกล้ ทันใดนั้นเจ้าก้อนในอ้อมอกก็ถูกส่งมาหานางอย่างว่องไว แขนเรียวจึงรีบตวัดรับไว้ อย่างกลัวเว่ยอิงน้อยจะร่วงตกสู่พื้นจนเกิดแผลขึ้นมาด้วยตื่นตระหนกไม่พร้อมรับมือ “ดะ เดี๋ยว เฟิงเหมียน...”

แต่ไม่ทันแล้ว ร่างเจ้าก้อนหมั่วโถวแสนขี้แงถูกอวี๋ฟูเหรินโอบอุ้มโดยสมบูรณ์ พอก้มมองใบหน้ากลมรับแก้มยุ้ยอ้าปากหาวคล้ายง่วงนอน เอนอิงพิงไหล่ออเซาะ พรางเกาะสาบเสื้อของของตนไว้แน่น ทำให้น้องสามแห่งสกุลอวี๋ไม่อาจพูดอันใดต่อได้ ความรู้สึกเหมือนตอนอุ้มเจียงเฉิงแนบอกแล้วกล่อมนอนกลางวันหวนคืนมาทันใด เจียงเฟิงเหมียนลอบมองใบหน้าที่ขึงขังเป็นนิจแย้มยิ้มละไม แล้วยกมือลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ “หึ! ดูท่าทางจะไม่ได้กลัวข้าหรอก แค่งอแงเพราะง่วงนอนเท่านั้นเอง”

“เช่นนั้นหรือ? ข้าไม่รู้เลย”ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงฉงน ระคนชื่นชม ภาพของหญิงสาวที่มีท่าทีอ่อนหวานลงราวกับตอนที่เจอกันครั้งแรกในอดีตเนิ่นนาน ทำให้หัวใจของเฟิงเหมียนชุ่มชื้นคล้ายต้นไม้ได้รับน้ำหลังจากแห้งเฉาเป็นแรมปี

...คิดดูดี ๆ เรื่องที่อาเซี่ยนเป็นเช่นนี้ก็ไม่ได้แย่เสียทั้งหมดทีเดียว...

“ท่านไม่เคยกล่อมเด็กเล็กนอนกลางวัน ไม่รู้ย่อมไม่แปลก” นายหญิงผู้รู้สึกว่าตนกำลังกลับคืนสู่บทบาทเป็นแม่ในวันวาน ขานเอ่ยถึงเหตุผล ก่อนลอบฝังจมูกลงบนหัวทุยที่อิงซบตน เปลือกตาสีงาช้างของร่างในอ้อมอกกำลังปรือได้ที่ ร่างระหงจึงโยกตนเบาๆ จนกระทั่งผู้เป็นสามีกล่าววาจาที่ทำให้นางสะดุ้งโหยงฉับพลัน ทำเอาเว่ยอิงลืมตาตื่นอย่างตกใจอีกครา “แต่ข้าก็ชอบมองเจ้าตอนขานเพลงกล่อมอาลี่และอาเฉิงนอนนะ... ซานเหนียง”

“นี่ท่าน!”

“ฮึก แง๊~~”

“ซานเหนียง เจ้าทำอะไร เห็นหรือไม่อาอิงร้องไห้ใหญ่เลย”

“หุบปากท่านเสีย เฟิงเหมียน เขาเป็นแบบนี้เพราะท่านนั่นแหละ!”

“ใยมาโทษข้าได้เล่า โอ๋~~ อาอิง น้าหญิงของเจ้าน่ากลัวคล้ายยักษ์เลยใช่ไหมหรือไม่ มาๆ มาให้อาผู้นี้อุ้มแล้วกัน”

“ยะ ยักษ์งั้นเหรือ!? เฟิงเหมียน ไม่ต้องเลยนะท่าน! ส่งเขามา ข้าจะพาเขาไปนอนกลางวันที่ศาลากลางน้ำ”

“เดี๋ยว! ซานเหนียง...” เจียงเฟิงเหมียนร้องเรียกภรรยา ที่โฉบฉวยเจ้าก้อนน้อยอย่างถือสิทธิ์ยึดครองไปต่อหน้าต่อตา แล้วสะบัดหน้าหมุนตัวโอบอุ้มอาเซี่ยนที่จนเลี้ยงดูมาจากไป ภาพนายใหญ่และนายหญิงเจ้าของท่าเรือสัตตบงกช เดินเคียงคู่มีปากเสียงหยอกล้อกันระรื่นในเรื่องไม่เป็นเรื่องช่างดูแล้วแสนชื่นมื่นสดใส และหาได้ยากยิ่งจนใครที่ผ่านมาต้องขยี้ตามอง บรรยากาศไอรักแผ่กระจายทั่วจวนสกุลเจียง ดั่งกลิ่นหอมของบัวบานที่ลอยขจรเหนือทะเลสาบกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

ร่างเล็กปรือมามองเหลียนฮวาอู้กว้างสุดหล้าฟ้า ฟังแว่วเสียงน้าหญิงและอาชายที่กล่าวว่า ท่านพ่อและท่านแม่ฝากตัวเขาไว้ที่สำนักเซียนแห่งนี้แล้วออกไปทำภารกิจชั่วคราว เสียงหยอกเหย้าต่อความแบ่งรับแบ่งสู้ นั้นปลอบเร้าใจของเด็กน้อยที่ว่างโหวงให้วาดฝันถึงบทสนาของท่านพ่อท่านแม่หยอกล้อกัน เสียงร้องไห้จ้าค่อยๆเจือเบาเป็นเสียงสะอื้น โดยที่ดวงตาโตคมกำลังจ้องมองร่างร่างหนึ่ง ของหญิงสาวในอาภรณ์งดงาม กายาของนางที่ล้อมรอบด้วยแสดงสีเขียวคล้ายหิ่งห้อยยามค่ำคืน ไม่นานนักลมหอบหนึ่งก็พัดหวน พร้อมกับร่างระหงท่ามกลางเหล่าช่อบัวก็เลือนลางจางหายไป

เว่ยอิงสะอื้นไห้เคล้าเจือบทสนาหยอกล้อเอาใจของนายหญิงและนายใหญ่แห่งจวนอวิ๋นเมิงเจียง แต่หูของอาอิงน้อยกลับได้ยินเพียงเสียงหนึ่งที่ลอยตามลมมา พร้อมกับใบหน้าแย้มยิ้มของหญิงสาวผู้จางหายไปเมื่อครู่ยังคงติดตราในความทรงจำ

“คุณชายเว่ย 

ความปรารถนาของท่านจะสำเร็จหรือไม่ 

ขึ้นอยู่กับตัวท่านเอง

จงจำไว้”

【ตอนที่ 4 - จบ】

โปรดติดตาม ตอนต่อไป

จะรีบไปไหนๆ ถ้าชอบและถูกใจ Fic เรื่องนี้ 

อย่าลืมส่งมอบคำติชม หรือให้กำลังใจ กับ Suky ได้ที่

『กล่อง Comment ด้านล่าง』

ไม่ต้องสมัคร/ลงทะเบียนให้วุ่นวาย พิมพ์ได้เลย! 

หรือ

『Tweet ของ Fic เรื่องนี้』

หากท่านเล่นทวิตเตอร์ เมนชั่นคุยกันใต้ทวีตเรื่องนี้

คลิ๊กตัวอักษรสีฟ้าเลย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้นะคะ อิอิ

ติดตามผลงาน Fic / นิยาย ของ Suky ได้ที่

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================