Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi : มหรสพ ความวุ่นวายแห่งสกุลเจียง 2/??

Title : Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi
Type : Parody Fiction

Topic : มหรสพ ความวุ่นวายแห่งสกุลเจียง

Chapter : 2/??

คำเตือน 

• Fic เรื่องมีความเกี่ยวข้องกับความรักระหว่างเพศเดียวกัน หากมีทัศคติที่รับไม่ได้กรุณากดออก

คำชี้แจง

• Fic เรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักใดๆ ของปรมาจารย์ลัทธิจารย์ Mo Dao Zu Shi 魔道祖师 ที่อาจารย์ Mo Xiang Tong Xiu เจ้าของผลงาน เป็นเพียงเรื่องสมมติที่จินตนาการมาจากความคิดผู้แต่ง
• ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้กันนะคะ ถ้าชอบอย่าลืมช่วยกันคอมเม้นท์ โหวต แชร์ ถูกใจ หรือติดตามเป็นกำลังใจให้แก่คนเขียนนะคะ
• หากมีผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจท่านผู้อ่าน ต้องกราบขออภัยล่วงหน้าค่ะ
• รักนักอ่านทุกท่านคะ

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================

มหรสพ ความวุ่นวายแห่งสกุลเจียง

ตอนที่ 2 : คุณชายสี่สกุลเจียงหายตัวไป!!

เหนือน่านฟ้าเหลียนฮวาอู้วันนี้ช่างแปลกประหลาด ศิษย์สำนักอวิ๋นเมิงทะยานล่องบนกระบี่ให้ขวักไขว่ตั้งแต่เช้าตรู่ ท่ามกลางสายตามากมายของชาวบ้านเหนือท่าเรือสัตตบงกชต่างใคร่อยากรู้ บางก็ชี้ชวนมองดูตั้งกลุ่มสนทนาอย่างออกรสเมามันส์

‘เฮ้ย เจ้ารู้หรือไม่ ไยประมุขเจียงสั่งศิษย์ให้ลาดตระเวนกันให้ทั่วเยี่ยงนี้’ เถ้าแก่ร้านน้ำชาหัวขาวโพลนทอดตามองขึ้นฟ้า นอกชายคาร้านแล้วกล่าวคำถามลอยๆ ก่อนจะเดินหงกเหงินประครองถาดน้ำชา มาวางลงบนโต๊ะกลมตรงหน้าร้าน ที่มีชายสามคนนั่งล้อมวง ทอดมองฟ้าเบื้องบนขวักไขว่ด้วยเหล่าศิษย์สำนักเซียน อย่างสงสัยไม่แพ้กัน

‘สงสัยมีผู้รุกราน หรือผีร้ายไม่ชอบมาพากลอาละวาดกระมั้ง’ ชายวัยกลางคนร่างท่วมผู้สวมงอบเอ่ยขึ้น ก่อนยกมือคว้าเอาน้ำชาจากถาดของเถ้าแก่มาวางบนกลางโต๊ะ ในขณะที่ชายแก่ร่างผอมกรัง หนวดยาวสีขาวโพลนจิ๊ปากอย่างขัดใจ ก่อนแสดงความเห็นคัดค้านประเด็นกับเกลอร่วมโต๊ะน้ำชา ‘เจ้าคาดเดานั่นก็น่าใช่ แต่ว่า! ช่วงนี้มิเห็นไม่วี่แววชาวบ้านละแวกใดโดนรังควาญหนักหนา ล่าสุดก็เมื่อสามวันก่อน ที่บ้านสกุลโหยวมีนอนหลับไหลตายปริศนาสองศพ เห็นว่าสำรวจแล้วเป็นเพราะโรคจากตัวเรือดเท่านั้น มิมีภูติผีมารร้ายอะไรยุ่งเกี่ยว’

‘เฮ้ยๆ เรื่องพวกนั้นมันหาใช่ต้นเหตุไม่นะสหาย มานี่มะ เงี่ยหูมาข้าจะกระซิบบอกความจริงให้!’ ชายหนุ่มที่ดูรูปร่างหน้าตาหมดจดที่สุดในวงสนทนา กล่าวอย่าอมพะนำเจ้าเล่ห์ เรียกสายทั้งสามคู่สะบัดมองมาที่เขาด้วยความอยากรู้ฉับพลัน จนแม้กระทั่งเถ้าแก่ร้านผู้กำลังจะเดินจากไปนั้น ก้าวเท้ากระโดกกระเดกมาร่วมวงดังเดิม พร้อมกล่าวเสริมเร่งเร้าให้เล่าความ ‘ไอหยา~ ไหนๆ มีอันใด เจ้ารู้อะไรรีบบอกมาเร็วๆ’

‘ฟังแล้วพวกเจ้าเหยียบไว้ให้มิดเลยนะ ข้าแอบฟังพวกศิษย์อวิ๋นเมิงเจียงคุยกันมา แล้วได้ความว่า...’ ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อค้าขายผ้าทอหรี่ตา กวาดตามองเพื่อน พรางยืดเสียงคำสุดท้ายคล้ายหมายชูโรง แต่ทว่าชายร่างผอมกรังกลับหาได้อดทน ตบเข่าจนเสียงดังฉาด อย่างรำคาญน้ำเสียงไม่ชอบมาพากลของเพื่อน และออกปากเร่งกระสันให้กาคาบข่าวคายความเร็วๆ ‘ปัดโธ่เว้ย! ว่าอย่างไรอย่ารำรี่รำไรได้ไหม!’

‘เออ! ใจร้อนจริงนะเจ้าน่ะ! ข้ากำลังจะบอกอยู่นี่ไง ว่า... คุณชายสี่ เว่ยอู๋เซี่ยน ลูกบุญธรรมของประมุขเจียงหายตัวไปน่ะสิ!’สิ้นคำบรรยายหมายเหตุข่าวความจริง ดวงตาของชายแก่ทั้งสามในวงสนทนาที่เงี่ยฟังต่างเบิกโพล่งแล้วมองนานกันพัลวัน ไม่นานเกินกว่านั้นเสียงจอแจราวนกกระจอกแตกรังชิงกันพูดของวงสนทนาน้ำชาร้อนของชายสี่คนก็โฉงเฉงทันใด

‘ห๊า คุณชายน้อยเว่ยหายตัวไป! คุณชายหน้าตาน่ารักที่มาซื้อหมั่นโถวร้านข้าเมื่อวานน่ะหรือ’

‘ใช่น่ะซี๊ อายุพึ่งย่างสิบสาม แต่เห็นว่าเก่งกาจเย่เลี่ยมิเคยพลาด จนได้ตำแหน่งเป็นศิษย์เอกเมื่อไม่นานมานี่’

‘ข้าก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน ว่าประมุขเจียงรักยิ่งกว่าลูกในไส้อีกน๊า เพราะเหตุนี้ละมั้ง วันนี้สำนักอวิ๋นเมิงถึงดูตรึงเครียด’

‘ไม่ใช่เพียงเท่านั้นๆ ที่ประมุขเจียงสั่งให้ลาดตระเวนตามหาคุณชายน้อยอย่างเอริกขนาดนี้ เพราะว่ามันไม่ใช่การหายตัวไปธรรมดาๆน่ะสิ’

‘หมายความว่าอย่างไร อริศัตรูมันมาลักไปรึ เป็นคนของสำนักไหนกัน!?’

‘หึๆๆ หากเป็นคนลักพาไปคงไม่ยุ่งยากกันเท่าใด แต่เห็นเหมือนจะหายไปเทพลักพาเนี่ยน่ะสิ ถึงได้วุ่นวาย’

------------------------------

ปัง!!!

“เจ้าบ้านั่น! หายหัวไปไหนกันนะ!”เสียงคำรามจากในลำคอ พร้อมกำปั้นของคุณชายน้อยสกุลเจียงทุบลงกำแพงห้องจนดังสนั่นอย่างรุนแรง ดวงตาของเจียงเฉิงวาววับอย่างหงุดหงิดใจ โดยมีนัยน์ตางดงามของบุตรสาวคนโตสกุลเจียง ทอดมองแผ่นหลังของน้องชายยืนระบายความโกรธ อย่างรับรู้อารมณ์ร่วมด้วยความเข้าอกเข้าใจ หญิงสาวผู้งดงามละสายตาจากคุณชายห้าผู้เกรี้ยวกราด ก่อนลากผ่านห้องของ‘น้องชายบุญธรรม’ที่ไร้ร่องรอยใช้งานตั้งแต่คืนวานอย่างเศร้าสร้อย ตวัดตางามลงทอดมองที่นอนว่างเปล่า บนตั่งที่ตนนั่งเกยอยู่อย่างใจหาย

มือเรียวงดงามของเจียงเหยียนลี่ตวัดลูบสัมผัส ณ ตำแหน่งที่คุณชายสี่สกุลเจียง ล้มตัวลงนอนมานานกว่าสี่ปี ไม่มีเลย...ไออุ่นของวิหคน้อยผู้เริงร่าถวิลหาความอิสระให้เธอแย้มยิ้มเช่นทุกวัน

ตั้งแต่พลบค่ำเมื่อวาน สำนำเซียนประจำท่าสัตตบงกชโกลาหลวุ่นวาย หนุ่มน้อยผู้เป็นที่รักใคร่ของเหล่าศิษย์พี่น้องหายตัวไปไม่กลับบ้าน แรกเริ่มเดิมทีท่านพ่อออกคำสั่งให้ตามหาเป็นกลุ่มลาดตระเวนเพียงสิบคน เนื่องจากเรื่องแบบนี้หาใช่ครั้งแรก... เว่ยอู๋เซี่ยน ศิษย์น้องผู้นี้รักอิสระเสรี การกลับจวนช้าล่วงเวลาย่อมเคยเกิด แต่ทว่า...ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะหลับนอนนอกจวนโดยไม่บอกกล่าว

...อย่างน้อยก็ต้องส่งข่าวมาบอกคนในบ้าน ให้รับรู้รับทราบว่าไปตามหาตัวได้ที่ไหน...แต่ครานี้ช่างต่างออกไป...ไม่มีแม้แต่ใครรู้เห็นเลยว่าอาเซี่ยนหายไปไหนกันแน่...

“อาเซี่ยน... จะปลอดภัยดีรึเปล่านะ”

“หึ... คงนอนร้องไห้บนต้นไม้ที่ไหนสักแห่ง ไม่กล้าลงมาเพราะมีหมาล้อมรอบอยู่ล่ะมั้งขอรับ หายหัวไม่ส่งข่าวขนาดนี้”เด็กหนุ่มสะบัดหน้ามองพี่สาวพรางกระแทกตัวลงนั่งข้างโต๊ะน้ำชาตรงข้าม ดวงตาฉุนเฉียวตวัดกราดมองพื้นพรางหายใจฮึดฮัดคล้ายกระทิงคลั่ง มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่นอย่างสกัดกั้นอารมณ์ “ทำคนอื่นเขาวุ่นวายกันไปหมด กลับมาจะโยนเข้าดงหมาเสียให้เข็ด!”

“อาเฉิง ใจเย็นก่อนเถอะ”พี่สาวกล่าวเสียงอ่อน ก่อนลุกขึ้นออกเกินไปกุมมือน้องชาย เจียงเฉิงพยายามสะบัดหน้าหนีหลบตาเต็มเปรี่ยมด้วยโทสะไปทางอื่น ไม่อาจมองเหยี่ยนลี่ผู้ใจดี ในขณะที่ผู้ปลอบประโลมคว้าศีรษะน้องชายมาโอบกอดอย่างบรรเทาความรู้สึกด้วยไออุ่นอ่อนโยน กลิ่นหอมจางๆพร้อมนิ้วเรียวลูบสางเส้นผม อย่างใคร่หวังลดความขุ่นเคือง ทำให้เด็กหนุ่มลับตาลงก่อนตระหนักถึงหัวใจตนเอง

...ไม่ได้โกรธเพราะเกลียดชัง...แต่โกรธเคืองเพราะเป็นห่วงมาก...จนเจ็บปวดใจที่หายไปข้ามคืนขนาดนี้...

ภาพพี่น้องประครองกอดเยียวยาความรู้สึกในใจ อยู่ในสายตาของผู้มาใหม่ ประมุขเจียงหยุดฝีเท้าไม่ก้าวเข้าข้ามผ่านธรณีประตูห้องของลูกบุญธรรม เพราะไม่ต้องการให้พี่น้องตรงหน้าตกใจ แต่ทว่าความตั้งใจที่จะเดินจากมาอย่างเงียบงัน กลับถูกขัดด้วยศิษย์ในสำนักคนหนึ่งวิ่งเหยาะๆหน้าตั้งเข้ามาคารวะเพื่อบอกข่าวคราว “คารวะ ท่านประมุข”

“ท่านพ่อ!”สองพี่น้องผละออกจากกันเมื่อได้ยินเสียง พลันหันออกมานอกประตูก็พบกับร่างสูงสง่าของเจียงเฟิงเหมียนรับคารวะจากศิษย์ผู้นั้นอยู่ สองพี่น้องทายาทสกุลเจียงเดินออกมาจากห้องของเว่ยอู๋เซี่ยน หมายจะทำความเคารพ แต่ทว่าฝีเท้าต้องหยุดชะงัก พร้อมกับดวงหน้าคมของผู้เป็นบิดาขึงขังไปถนัดตา เมื่อศิษย์คนนั้นกล่าววาจารายงาน “เรียนท่านประมุข พวกเราลงไปสำรวจที่ตลาดกลางเมืองฝั่งตะวันออก มีชาวบ้านบอกว่าพบเห็นคุณชายเว่ยออกจากโรงเตี๊ยมด้วยสภาพเมามาย ไปทางสุสานป่าไผ่ เมื่อวานตอนย่ำพลบค่ำขอรับ”

“เห๊อะ เจ้านั่นคงเมาหลับอยู่ในกอไผ่ที่ไหนสักที่แน่ๆ”เจียงเฉิงกล่าวประชดด้วยความใจชื้น ผิดกับเหยียนลี่ที่ยกมือปิดปากน้ำตาคลอเบ้าอย่างดีใจ ส่วนประมุขเจียงกลับแสดงสีหน้าท่าทางเคร่งเครียดมากขึ้นเมื่อได้ยินข่าวสารจากปากผู้ใต้บังคับบัญชา

...ออกจากโรงเตี๊ยมด้วยสภาพเมามาย...สุสานป่าไผ่...เมื่อวานตอนย่ำพลบค่ำ...

หากเป็นจริงดังคำให้การ อาเซี่ยนควรจะกลับถึงจวนตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว... เด็กคนนั้นต่อให้เมาแค่ไหนใช่ว่าจะเป็นพวกรู้ทางไป หลงทางกลับ อีกอย่างอาเซี่ยนชำนาญทางสุสานป่าไผ่ แม้จะดูน่ากลัวแต่แท้จริงแล้วเส้นทางนั้นไม่มีอะไรอันตราย สัตว์ป่าดุร้ายหรือโจรดักปล้นก็ไม่มี

...แล้วทำไมถึง...หรือว่าข่าวลือนั่นจะเป็นจริง...

“อาเยี่ย สั่งการศิษย์ให้สำรวจท่าเรือสัตตบงกชปากทางสุสานป่าไผ่ อาเฉิง ไปเอากระบี่แล้วตามพ่อมา”คำสั่นหุนหันเรียกความไม่เข้าใจให้แก่ผู้แจ้งข่าวรวมทั้งเด็กสาวและเด็กชายให้งุนงง บิดาของพวกเขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือ จากที่ไร้ข่าวสืบสาวหาตัวมาหลายชั่วยาม สุดท้ายก็พบเบาะแสชี้แหล่งว่าน่าจะอยู่ที่ไม่อันตราย

“ท่านพ่อ มีอะไรหรือเจ้าคะ?”เสียงหวานไตร่ถามอย่างห่วงใย พร้อมกับมืออ่อนโยนประกบกอบกุมมือแกร่งของแระมุขเจียง เรียกให้ดวงตาเครียดขึงจางหาย พร้อมกับสติที่กลับคืน ดวงตาของผู้นำสำนักอวิ๋นเมิองปรายมองมือของลูกสาว ก่อนจะเลื่อนสบดวงตาเป็นห่วงคู่งาม ด้านหลังมีลูกชายคนเล็กที่ทอดมองมาด้วยสายตาเป็นห่วงเช่นกัน ผู้ถูกจ้องมองยกมือคล้ายหวังปัดเป่าความเคร่งเครียดเหนื่อยล้าลูบหน้าตนช้าๆอย่างเรียกสติตรึกตรอง

...ปิดไม่มิดเลยหรือเรา...

“อ่า... อาลี่ ไม่มีอะไรหรอก พ่อแค่ไม่ได้นอน อารมณ์จึงไม่ดีนัก”เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับบุตรสาวอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ตบมือเรียวระหงส์ของลูกสาวเบาๆสองครั้งแล้วผละจากไป ด้วยดวงตาวาวโรจน์อย่างโจ่งแจ้ง จนเจียงเฉิงเลือกที่จะไม่ถามอันใด แล้วเดินตามบุพการีอย่างเงียบงัน ไม่นานนักดวงตาเรียวคมวาวโรจน์ของประมุขเจียงก็หลับลง พรางห้วนคิดถึงคดีเก่าคดีหนึ่งที่ตนเคยจัดการเมื่อเนิ่นมา

...คดีเทพลักพาของสุสานป่าไผ่ ที่พักนี้กลับมาเลื่องลืออีกครา...

...ข่าวว่ามีเด็กขอทานคนหนึ่ง เชื่อเรื่องอธิฐานกับเทพยดาป่าไผ่ หลังจากวอนขอแล้วจะได้ทุกสิ่งแต่ใจ จึงออกเดินไปตามเส้นทางสุสานป่าไผ่ยามค่ำคืน...

…เด็กคนนั้นกล่าวขอว่าให้ตนมีเงินมีทองใช้ไม่ขาดจนถึงวันตาย...

...กลับมาได้เด็กคนนั้นก็กลายเป็นคุณชายที่หายไปของจวนเศรษฐีถัดไปอีกตำบล...

...แต่ไม่กี่วันผ่านพ้น ก็กลายเป็นศพคล้ายถูกดูดกินสิ้นเลือดเนื้อ หมดลมหายใจตายคากองเงินกองทอง...

________________________________

ดวงตาคู่งามของนายหญิงแห่งสัตตบงกช เหลียวมองท้องฟ้าปลายห้วงยามเฉิน แล้วเหลือบมองเหล่าศิษย์น้อยใหญ่อวิ๋นเมิงที่เดินขวักไขว่น่าเครียดแตกต่างจากทุกวันด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ ลมหน้าร้อนพัดต้องมู่ลี่ศาลากลางสระ หอบเอากลิ่นบัวบานเหนือน่านน้ำแตะต้องจมูกมิได้ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายเฉกเช่นเดิม เรียวขาใต้อาภรณ์สีสวยตวัดคลาย พรางลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นร่างของสามีเหนือกระบี่เงินวาววับทะยานลงมาใกล้ริมสระบัว ใบหน้างามตวัดมองออกไปนอกศาลา ก่อนจะเห็นร่างสูงสง่าเดินเข้ามาด้วยท่าทีขึงขัง ใบหน้าฉายแววเด่นชัดว่ามีเรื่องไม่ปล่อยวาง ในอ้อมอกแกร่งมีหอบผ้าอะไรบางอย่างขยุกขยิกอยู่ ทว่าดวงตาคู่งามของอวี๋ฟูเหรินหาได้สนใจ

“หาศพเจ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นเจอรึยังล่ะ”น้ำเสียงหวานเอยอย่างกระแทกกระทั้น แขนเรียวยกกอดอก ดวงหน้าหวานขมวดมุ่นคล้ายไม่สบอารมณ์ แต่กระนั้นนัยน์ตาของนายหญิงเจียง ใครเล่าจะมองแล้วไม่รู้ว่าสั่นเครือ เต็มไปด้วยความหวั่นไหวห่วงใยดุจระลอกคลื่นบนเหลียนฮวาอู้ ยามต้องสายลมของพายุที่พัดหวนรบกวนผืนน้ำ นางทอดมองสามีที่เดินใกล้เข้ามา ข้างหลังมีลูกชายที่พึ่งก้าวขาลงจากกระบี่ ก่อนจะตวัดเก็บมันลงฝักอย่างชำนาญ เจียงเฉิงหยุดยืนชะงักทำการคารวะมารดา “ท่านแม่...”

“อาเฉิง ใยยามนี้มิอยู่ที่ลานฝึก ข้าสั่งให้เจ้าบำเพ็ญตน ฝึกวรยุทธ์ทุกวันมิใช่หรือไร!! ไปวิ่งเต้นยุ่งวุ่นวายเพราะเหลือบไรหายไปตัวหนึ่งทำไมกัน!?”เสียงตวาดสะท้อนผิวน้ำกว้าง ก้องกังวานกระชากใจให้ผู้ได้ยินสะดุ้งโหยง เจียงเฉิงกระชับดาบในมือแน่นอย่างตื่นตกใจ ก้มหน้าลงมองพื้นไม่อาจมองหน้ามารดา

“น้องสาม...”น้ำเสียงทุ้มนุ่มกล่าวเสียงเจือราวกระซิบ นางตวัดหน้างามมองสามีฉับพลัน แต่ก่อนที่ริมฝีปากปาดสีชาดแสนสวยจะได้อ้าว่าต่อกร ดวงตาของมารดาผู้ปกครองแห่งเหลียนฉวาอู้ ก็เหลือบมองห่อผ้าห่อใหญ่ในอ้อมอกเจียงเฟิงเหมียนชัดๆอีกครา รูปลักษณ์เสื้อผ้าคล้ายห่อก้อนอะไรบางอย่างนั้น เป็นเครื่องแบบของสำนักอวิ๋นเมิงเจียงมิผิดแน่ แต่ลายสีขลิบที่เข้มจนเป็นโลหิต ช่างระบุเอกลักษณ์อาภรณ์ของใครบางคนที่นางคุ้นเคยเหลือเกิน

“นั่นมัน...”นายหญิงเจียงรู้สึกหวาดหวั่นในใจขึ้นมาอีกครั้ง มือเรียวค่อยๆยื่นไปหมายคลี่ห่อผ้าในอ้อมอกสามี ที่ตีสีหน้ากังวลเต็มประดา หวาดกลัวเหลือเกินว่า ภายในห่ออาภรณ์ที่ปกคลุม จะเป็นหัวทุยๆของเจ้าเด็กนั้นที่ถูกตัดเหลือไว้

...อะไร ใครมันอาจหาญกระทำกันถึงเพียงนี้กัน...

“ท่านพ่อ! อาเฉิง!” เสียงเรียกหวานใส พร้อมกับเสียงฝีเท้าเร่งรี่ย่ำกรายเข้ามาหา ทำให้เหล่านายท่านและนายหญิงสกุลเจียงผละสายตาจากห่อผ้าก่อนพุ่งตรงไปที่ร่างหญิงสาวอ่อนหวานวิ่งมาด้วยความว่องไว เจียงเหยียนลี่...ดอกบัวงดงามแห่งสกุลเจียงลืมสิ้นมารยาทเคารพคำนับผู้ใหญ่ หยุดฝีเท้ายืนข้างน้องชาย ดวงตาสุกใสของนางบ่งบอกถึงขีดจำกัดการอดทน รอฟังผลการค้นหาเว่ยอู๋เซี่ยนที่บิดาและน้องชายพบเจอ เมื่อครู่บ่าวไพร่มาส่งสารว่านายท่านเจียงพบคุณชายสี่แล้ว หญิงสาวผู้อ่อนหวานไม่อาจทนรอได้อีกต่อไป ปรี่ด้วยใจที่คาดหวังตรงมาหาบิดา “ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าได้ยินว่าเจออาเซี่ยนแล้ว เขาปลอดภัยดีไหมเจ้าคะ”

คำถามฝ่าวงของเจียงเหยียนลี่ ทำให้พ่อกับลูกชายที่ออกไปพบเจอเหตุการณ์ ‘ประหลาด’ ต้องจ้องหน้ากันด้วยสายตายากเกินอธิบาย ขณะที่สายตาของเหล่าแม่นางในสกุลเจียง ทอดมองจ้องมาอย่างรอคอยคำตอบ อวี๋ฟูเหรินแสนใจร้อน ตวัดนิ้วชี้ไปที่ห่อผ้าในอ้อมอกสามีอีกครา “แล้วเจ้าห่อผ้านั่น ใช่เสื้อผ้าของเว่ยอู๋เซี่ยนใช่หรือไม่ เรื่องราวมันเป็นไปมายังไงกันแน่ สรุปหาเจอหรือไม่เจอ”

คำถามของภรรยาและลูกสาว ทำให้เจียงเฟิงเหมียนถอนหายใจผ่านก้อนหนืดในคออย่างยากลำบาก ก่อนจะมองไปทางเจียงเฉิงบุตรชายแล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณหนึ่งครา เจียงเฉิงที่ควรจะยินดีปรีดาที่สุด กลับขบเม้มริมฝีปาก แล้วตบเท้าก้าวเข้ามาประชิด แทรกระหว่างมารดาและบิดาที่ยืนประจัญหน้ากัน มือของเด็กหนุ่มจะค่อยๆยื่นไปคลี่อาภรณ์ ในอ้อมอกของผู้เป็นพ่อออกช้าๆ เสียงกระดิ่งห้อยประจำศิษย์อวิ๋นเมิงสั่นคร่า เป็นของเจ้าของอาภรณ์สีแดงขลิบดำนั้น ถูกเก็บถอดยัดซุกอกเจียงเฉิงทันที พร้อมกับห่อผ้าที่เปิดออกเผยให้เห็นสิ่งที่ ‘หลับใหล’อยู่ภายใน

ทันทีที่พบเห็นเต็มสายตา ความตื่นตะลึงงงงวย ฉาบฉวยกลืนกินเจียงเหยียนลี่ และอวี๋จื่อเยวี่ยนที่เคลื่อนกายมามุ่งดู ‘สิ่งนั้น’ ชิดใกล้ จนหาเสียงของตัวเองแทบไม่เจอ

...สิ่งที่อยู่ในห่อผ้านั้นนะหรือ...

...คือ เด็กชายราวๆสามขวบหลับใหลไม่รับรู้ความ...

...ใบหน้าและผิวพรรณแสนสะคราญนั้นช่างคล้ายกับ...เว่ยอิง...

------------------------------------------------

...ตอนหน้า...

【ตอนที่ 2 - จบ】

โปรดติดตาม ตอนต่อไป

จะรีบไปไหนๆ ถ้าชอบและถูกใจ Fic เรื่องนี้ 

อย่าลืมส่งมอบคำติชม หรือให้กำลังใจ กับ Suky ได้ที่

『กล่อง Comment ด้านล่าง』

ไม่ต้องสมัคร/ลงทะเบียนให้วุ่นวาย พิมพ์ได้เลย! 

หรือ

『Tweet ของ Fic เรื่องนี้』

หากท่านเล่นทวิตเตอร์ เมนชั่นคุยกันใต้ทวีตเรื่องนี้

คลิ๊กตัวอักษรสีฟ้าเลย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้นะคะ อิอิ

ติดตามผลงาน Fic / นิยาย ของ Suky ได้ที่

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================