Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi : สะใภ้...เจ้าโปรดใจเย็น 2/??

Title : Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi
Type : Dialouge Parody

Topic : สะใภ้...เจ้าโปรดใจเย็น

Chapter : 2/??

Pair : หลานวั่งจี x เว่ยอู๋เซี่ยน,
Rate : PG 13+

คำเตือน 

• Fic เรื่องมีความเกี่ยวข้องกับความรักระหว่างเพศเดียวกัน หากมีทัศคติที่รับไม่ได้กรุณากดออก

คำชี้แจง

• Fic เรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักใดๆ ของปรมาจารย์ลัทธิจารย์ Mo Dao Zu Shi 魔道祖师 ที่อาจารย์ Mo Xiang Tong Xiu เจ้าของผลงาน เป็นเพียงเรื่องสมมติที่จินตนาการมาจากความคิดผู้แต่ง
• ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้กันนะคะ ถ้าชอบอย่าลืมช่วยกันคอมเม้นท์ โหวต แชร์ ถูกใจ หรือติดตามเป็นกำลังใจให้แก่คนเขียนนะคะ
• หากมีผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจท่านผู้อ่าน ต้องกราบขออภัยล่วงหน้าค่ะ
• รักนักอ่านทุกท่านคะ

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================

สะใภ้...เจ้าโปรดใจเย็น

ตอนที่ 2 สะใภ้ที่ดี...สำรับต้องครบครันไร้ที่ติ

ดวงตาคู่งามของเว่ยอิงในร่างโม่เสวียนอวี่เพ่งเล็งมองไปตามทาง แล้วทอดน่องเดินท่ามกลางความมืดมิด ก้าวเท้าหลบหลีกซ้ายขวาสัมผัสไอเย็นของหมอกยามยามอิ๋น เสียงสวบสาบของฝีเท้าเหยียบย่ำยอดใบหญ้าพร่างพราวน้ำค้างเย็นเยียบไปตามเส้นทางที่กึ่งคุ้นเคยกึ่งคาดเดาในความมืด มีเพียงแสงจันทร์อันใกล้จะลาลับไปพร้อมกับราตรีอีกไม่กี่ชั่วยาม เบิกทางให้สามารถเดินออกมาจากจวนของสกุลหลาน ตัดผ่านโขดหินไปตามถนนหนทางที่บรรพบุรุษบรรพชนของสำนักกูซูหลาน แผวถางปูทางก่อสร้างสาธารณะอาคารจนกลายเป็นนามอวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่ ที่ซึ่งหลบซ่อนหลังม่านของเมฆหมอกเมฆา

ปากเรียวสวยห่อยู่เล็กๆซูดเสียงเบาๆ ก่อนจะยกสองมือกอดตนถูต้นแขน เว่ยอิงฝีเท้าหยุดก้าวเดินพรางปรายตาทอดมองทิวทัศน์ยามเช้ามืด สายลมหอบใหญ่ตวัดพัดผ่าน เร่งเร้าปลายผมปรกแผ่นหลังโปร่งสะบัดแผ่ซ่านลอยลิ่วเล่นไปกับมัน วายุนั้นเคยได้แล่นผ่านผืนป่า น้ำตก ความเงียบสงบของผืนพงไพรที่ตั้งตระหง่านมาเนิ่นนานกว่าเกิดกว่าผู้ใดล่วงรู้

ไม่ว่าจะยามพลิ้วไหวต้องลมโชย ยามต้องหิมะโรยร่วงหล่นทับถม ยามพฤกษาผลัดเปลี่ยนตามฤดูหมุนวน หรือแม้แต่ยามดวงตะวันฉายตนทอดแสงลงมา เพียงแค่ความผันเปลี่ยนพริบตา กูซูก็ขับเปล่งประกายความงดงามที่แตกต่างไม่เคยซ้ำซ้อนในแต่ช่วงเวลาให้ได้ชม หลบซ่อนคำคม วิถี คำสอนไว้ภายในได้ให้ผู้พบเห็นได้ไตร่ตรอง มีหลักฐานคือคำสอนครองตนเหนือหน้าผาที่สลักไว้ นับกาลเวลาตั้งแต่ตอกลิ่มสลักบัญญัติแรกก็หลายสิบปีทีเดียว

แตกต่างจากท่าเรือสัตตบงกชที่พลุ่งพล่านประกอบด้วยเหล่าผู้คน เหมือนกลิ่นบัวหอมล้อมรอบบึ้งน้ำกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มองเรือถ่อและวิถีชาวประชาพลัดเปลี่ยนวุ่นวายไม่เคยเบื่อหน้าในแต่ละวัน ยึดแนวคิดคุณธรรม และชี้นำตัดสินถูกผิดตามการกระทำของคน ไม่มีคำสอนสั่งเสียยึดมั่นตายตัว เติบโตและมองเห็นผู้คนรอบตัวทั่วไปว่าเหมือนกัน หลากหลายผิวพรรณหลากสี แต่ทุกคนคือน้องพี่ ดูแลกันให้ดีอย่างเท่าเทียมเป็นธรรม

แม้ที่นี่จะดูไร้สีสัน สงบนิ่งราบเรียบ เน้นเค้นความนัยทางธรรมละทางโลก แตกต่างจากวิถีชีวิตของเว่ยอิงที่เคยดำรงอยู่มาเนิ่นนาน แต่ทว่าที่นี่ก็คือ ‘บ้านของคนรัก’ ที่เขาไม่อาจปฏิเสธถอยห่างจากหายได้ตามใจ หากหานกวงจวินเลือกอยู่ที่กูซูเพื่อทำหน้าที่ของคุณชายรองสกุลหลาน เว่ยอิงผู้นี้ก็จะอยู่เคียงข้างแม้จะทรมานคับอกคับใจ  แต่หากว่าหลานจ้านเลือกที่จะพเนจรเดินทางจากมันไป เว่ยอิงผู้นี้ก็พร้อมจะก้าวเดินคู่เคียงไหล่ แม้ว่าจะผูกพันธ์ทางใจกับกูซูไปแล้วก็ตาม

แม้จะเย่อหยิ่งทระนงตนในเพศสภาพของบุรุษ แต่เว่ยอิงก็ไม่อยากให้ความเอาแต่ใจของตนเองมาเป็นที่ตั้ง... อยู่ร่วมกันเยี่ยงฉันท์สามีภรรยาแล้ว ก็ยินยอมลดตัวให้หลานจ้านผู้มีภาระหน้าตาของตระกูลได้เดินนำ ส่วนเขาที่สิ้นแล้วชีวิตของเว่ยอู๋เซี่ยนนั้น ยอมเป็นเพียงผู้เกื้อหนุนเดินตามหลังสามี...เป็นเพียงเว่ยอิงเคียงข้างหลานจ้าน เท่านั้นสืบนานจนถึงช่วงสุดท้ายในชีวิต

พอแล้วคืนวันที่ผูกพันธ์กับผู้คนมากมาย ด้วยมิตรภาพคุณธรรมก็ดี ด้วยความเคียดแค้นชิงชังก็ดี

เว่ยอิงในร่างโม่เสวียนอวี่ผู้นี้ขอปลดแอกจากทุกอย่าง ปลดปลงถือเพียงนาม ‘เว่ยอิง’ เท่านั้นก็พอ

.

.

แต่กระนั้นข้าก็ไม่ขอนั่งฟังคำครหาด่าทอ ย่ำยีเรื่องการเป็นภรรยาอยู่ดี !!!

.

.
ทำใจก็แล้ว พยายามปลดปลงก็แล้ว ยึดสติตั้งมั่นร้อยพันตามที่สามีกระซิบบอกก็แล้ว
ข้าพยายามจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครให้มากเกินความจำเป็น แต่ทำไมฟ้าเบื้องบนไม่เล็งเห็นความอยากใช้ชีวิตเงียบๆของข้าบ้างนะ

เฮ้อ... ข้าจะอธิบายถึงความยุ่งยากเหมือนเชือกด้ายพันกันเป็นป่าใยแมงมุมอย่างไรดีให้กระจ่างแจ้ง

ก็ข้าเป็นชาย.. ทั้งกายของคุณชายโม่ และจิตใจของเว่ยอิง...ต่างเป็นบุรุษ

จริงอยู่...ข้ายินยอมที่จะลดฐานะกระทำปรนนิบัติต่อหลานจ้าน เยี่ยง ‘ภรรยา’ แต่ทว่าจะให้ยึดมั่นตามฉบับสตรีผู้เพียบพร้อมก็หาใช่เรื่องไม่ เพราะศักดิ์ศรีความเป็นบุรุษที่อยู่ในใจข้า คงขบเขี้ยวเค้นฟันจนข้ากินไม่ได้นอนไม่หลับแน่นอน

ตลอดมาข้าเลยกระทำหน้าที่ ‘ภรรยา’ ในรูปแบบของข้า... แม้นไม่ได้ถึงขนาดแสดงตนเป็น ‘เว่ยฟูเหริน หรือ ฟูเหรินหลาน’ ออกนอกหน้าในกูซู แต่ก็ไม่ได้เกียจคร้านถึงกับนิ่งเฉยอุดอู้ ซุกหัวมองดูคนนั้นคนนี้ทำงานการ และไม่รับผิดชอบหน้าที่ ‘ปรนนิบัติดูแลสามีและสกุลสามี’ ขนาดนั้น

แต่ทว่าดูเหมือนผู้คนในกูซูอยากให้ข้าแสดงตนเป็น ‘ภริยาของหลานวั่งจี’ แบบ ‘ออกนอกหน้า’เสียเหลือเกิน เพราะจะได้เอาปมเรื่อง ‘ความเป็นบุรุษ’ ของข้ามาล้อเลียนให้เจ็บแค้นเคืองใจ

รู้หรือไม่..ถ้าอันใดเว่ยอิงผู้นี้ทำได้ดี... พวกมันจะกล่าวกับข้า กับหลานวั่งจีว่าอย่างไร...

เห๊อะ...ลองพินิจคำคนเหล่านี้ดู!

‘พิลึกนัก ไม่น่าเชื่อว่าบุรุษอย่างคุณชายเว่ยจะทำได้’ บ้างล่ะ

‘ทำได้เทียมสตรีขนาดนี้ เพราะจริงๆแล้วคงแอบฝักใฝ่ความเป็นสตรีอยู่ลึกๆกระมั้ง’ บ้างล่ะ

‘กระทำเรื่องพวกนี้ได้ เสียชาติเกิดเป็นชายโดยแท้’ บ้างล่ะ

และไอ้ที่ข้าเกลียดมากที่สุดก็คือ ‘สมกับเป็นท่านหลานวั่งจี กำกับควบคุมอี้หลิงเหลาจู่ผู้นั้นให้หัวหดยอมตกเป็นภรรยาได้ ช่างน่านับถือ’

ปัดโธ่เว้ย!!.. ข้าทำดีให้เห็นกลับไม่ตั้งใจวิจารณ์ผลงาน กระแซะแนะแหน่เปลืองน้ำลายหาพระแสงของ้าวอยู่นั้นแหละ ด่าข้าสั้นๆว่า ‘ต้วนซิ่ว วิปริตผิดเพศ’ มาเลยก็ได้ ข้าจะได้ซัดพวกเจ้าสักหมัดให้หงายเก๋งเป็นการตอบแทน

เออ! รู้แล้วว่าทำให้หยกรองสกุลหลานของตาแก่ฉี่เหรินแปดเปื้อนเป็นมลทิน มีเมียเป็นตัวผู้

แต่จงสำเหนียกรู้ไว้หน่อย ข้าต่างหากที่โดนกระทำ! ไม่ใช่คุณชายรองของพวกเจ้านะโว้ย

ข้าสิเสียหาย! แถมเสียหายมากด้วย!

แต่ทำไมข้าถึงต้องเป็นคนโดนค่อนแขวะอยู่ร่ำไปเล่า!

นี่...ไม่คิดจะเห็นอกเห็นใจข้าเลยรึไงกัน!

ยิ่งเวลาข้าลูบก้น บ่นปวดเอว ไอ้สายตาเหยเกหยามเหยียดนั้นเก็บๆไปได้หรือไม่ ข้ารุงรังลูกตา!

สำนึกคิดอีกหน่อยก็ได้ว่าข้าอาจจะนั่งช่วยหลานจ้านคัดตำรานาน จนเอวก้นตระคริวกินน่ะ!

คิดเอาเสียจริงเรื่องสกปรกๆพรรค์นั้น คิดว่าข้าเป็นคณิกานั่งยั่วสวาสขนาดนั้นหรือไร

โดนทำบ่อยไป ข้าก็เบื่อหน่ายระคายตัวเหมือนกัน

ไม่ไปว่าด่าไอ้พ่อกระต่ายหยกรองกูซู เจ้าของน้ำคำ ‘ทุกวันคือทุกวัน’ กันบ้างวะ!!!

หึย...ยังไม่หมดนะ พอข้ากระทำตนไม่สมกับฟูเหรินของหลานวั่งจี อย่างที่พวกกูซูปรารถนา

คำค่อนแคะที่ลอยตามมาก็มีมากเป็นล้นพ้นเช่นกัน

แต่ไอ้ที่สุดจะทนเกินฟัง ก็คงไม่พ้นที่พวกมันไปยุสามีข้าให้มีเมียเป็นสตรีนี่แหละ

‘สตรีจริงๆย่อมทำ[หน้าที่ภริยา] ให้หานกวงจวินสะดวกสบายเต็มสิบส่วน ท่านจะมามัวรับการปรนนิบัติสะดวกสบายแค่แปดเก้าส่วนให้ลำบากทำไมเล่า ’

เห๊อะ ปรนนิบัติรับใช้หลานจ้านได้เต็มสิบส่วนแล้วอย่างไร

หานกวงจวินผู้นั้นไม่มีใจให้...ต่อให้แม่นางเหล่านั้นดูแลเขาดีเท่าไหร่ หลานจ้านก็รู้สึกไม่สะดวกสบายอยู่ดี

มีเพียงข้า! เว่ยอิงผู้นี้นี่แหละ ดูแลหลานจ้านได้ดีที่สุดแล้ว!

…แม้จะไม่สามารถอ่านใจหลานจ้านในพริบตา แบบหลานซีเฉินทำได้ก็ตามเหอะ!

เอาล่ะเพื่อปกป้องตนจากคำครหา และวาจายุยงให้สามีข้าแต่งงานกับสตรี

ถึงเวลาสักที ที่ข้าจะทำตนเป็น [ภรรยาในแบบของข้า] ให้โดดเด่นเห็นทั่วกัน

เปลือกตาสีงาช้างหลับลงทันควัน

นึกถึงบทสนทนาระหว่าง อวี๋ฟูเหรินกับศิษย์พี่หญิง ในวันก่อนส่งตัวซื่อเจี่ยเดินทางไปแต่งงาน

...หน้าที่ของภรรยา กับข้าวกับปลาต้องรู้เห็นจัดแจง ต่อให้เป็นนายหญิงใหญ่มีบ่าวไพร่ก็ต้องตรวจสอบเพ่งดูให้ครบครันไร้ที่ติ...

หึ... ครบครันไร้ที่ติ

ไหนๆๆๆๆ มาดูกันสิ๊ ว่าน้ำแกงจืดชืดขมปากบาดคอของอวิ๋นเซิน จะถูกปรับเปลี่ยนปรุงแต่งให้รสชาติ [ครบครันไร้ที่ติ] ได้เพียงใดกัน

หึๆๆๆๆๆๆ

รอยยิ้มแสยะอย่างเหี้ยมโหด ปาดวาดลงบนใบหน้ามนของคนที่ออกมาเดินเตร่ยามวิกาล เว่ยอิงหยุดยืนหน้าอาคารไม้หลังหนึ่งที่ไร้แสงไฟ ภายในเงียบสงัด มือเรียวยกมือดันประตูเปิดออก เสียงครืดคราดลั่นดังของประตูกระฉากม่านความเงียบให้ขาดกระจาย ผู้มีกิจบุกรุกสอดส่องสายตาท่ามกลางความมืด แล้วตวัดคว้านหาของในแขนเสื้อ มือเรียวได้เทียนเล่มหนึ่งกับไม้ขีดหนึ่งอัน ก่อนจะหันไปทางชั้นวาง ด้อมๆมองๆควาญมือแปะป่ายหมายเอาที่ลับมีด หลังจากนั้นก็สะบัดหัวไม้ขีดจุดไฟบนหินด้าน จ่อเปลวเพลิงที่ลุกโชนบนเชือกป่าน ไม่นานน้ำตาเทียนก็เริ่มเอ่อเป็นเชื้อเพลิงให้เทียนโชติช่วงไม่ต้องต่อไฟ 

ความสว่างวาบขับไล่ความมืดมิดเบิกทางให้ดวงตาโตคมคู่งามที่นอนไม่ถึงหนึ่งชั่วยามมอง เห็นการจัดวางสิ่งของภายในอาคารที่เรียกกันว่าโรงครัว ร่างโปร่งขยับเดินไปที่เสาเทียนแต่ละจุดเพื่อต่อไฟ ความมืดมิดภายในโรงครัวค่อยๆหายไปที่ละจุดๆ จนทั้งสว่างไสวทั้งห้องพอมองเห็นสิ่งของได้สบายตา คนที่บังอาจลุกล้ำแหล่งเสบียงแห่งกูซูก็เริ่มปฏิบัติภารกิจของตนทันใด!

【ตอนที่ 2 - จบ】

โปรดติดตาม ตอนต่อไป

จะรีบไปไหนๆ ถ้าชอบและถูกใจ Fic เรื่องนี้ 

อย่าลืมส่งมอบคำติชม หรือให้กำลังใจ กับ Suky ได้ที่

『กล่อง Comment ด้านล่าง』

ไม่ต้องสมัคร/ลงทะเบียนให้วุ่นวาย พิมพ์ได้เลย! 

หรือ

『Tweet ของ Fic เรื่องนี้』

หากท่านเล่นทวิตเตอร์ เมนชั่นคุยกันใต้ทวีตเรื่องนี้

คลิ๊กตัวอักษรสีฟ้าเลย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้นะคะ อิอิ

ติดตามผลงาน Fic / นิยาย ของ Suky ได้ที่

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================

• มุมคุยกันกับคนเขียน [ ที่คันปากอยากเล่ายิบๆ ]

อนาคตปากท้องชาวกูซูจะเป็นอย่างไร

โปรดติดตามได้ใน...ตอนหน้า อิอิ

อ่ะ แปะรูปฟีลลิ่งพี่เว่ยอีกสักรอบ