Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi : หลานวั่งจีเป็นหมา

Title : Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi
Type : Short Fiction

Topic : หลานวั่งจีเป็นหมา

Pair : หลานวั่งจี x เว่ยอู๋เซี่ยน
Rate : PG 13+

คำเตือน 

• Fic เรื่องมีความเกี่ยวข้องกับความรักระหว่างเพศเดียวกัน หากมีทัศคติที่รับไม่ได้กรุณากดออก

คำชี้แจง

• Fic เรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักใดๆ ของปรมาจารย์ลัทธิจารย์ Mo Dao Zu Shi 魔道祖师 ที่อาจารย์ Mo Xiang Tong Xiu เจ้าของผลงาน เป็นเพียงเรื่องสมมติที่จินตนาการมาจากความคิดผู้แต่ง
• ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้กันนะคะ ถ้าชอบอย่าลืมช่วยกันคอมเม้นท์ โหวต แชร์ ถูกใจ หรือติดตามเป็นกำลังใจให้แก่คนเขียนนะคะ
• หากมีผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจท่านผู้อ่าน ต้องกราบขออภัยล่วงหน้าค่ะ
• รักนักอ่านทุกท่านคะ

﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky
﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋

หลานวั่งจีเป็นหมา

หลานวั่งจี x เว่ยอู๋เซี่ยน

ใบหน้ามุ้ยมู่ถู่
ปากบู้จมูกย่นจนแทบชนกัน
ดวงตาโตคมที่เขียวปัดตวัดมองค้อนใส่นั่นอีก
สวรรค์... เว่ยอู๋เซี่ยนโกรธเคืองหลานวั่งจี... อีกแล้ว

“เว่ยอิง...”เสียงทุ้มต่ำแหบพร่า เรียกคนที่คูตัวนั่งหลบอยู่มุมห้อง
แต่ทว่า...เจ้าของชื่อแทนที่จะหันขานรับเฉกเช่นปกติ กลับกลายเป็นสะบัดหน้าพรืดเข้าผนังจนคนมองเกรงว่าคอระหงส์จะหัก
“เว่ยอิง...ข้าขอโทษ”ประโยคสองของคุณชายรองหลานนอกจากขานชื่อนาม ยังเพิ่มประโยคเว้าวอนมาอีกหนึ่ง
แต่ทว่า...เจ้าขอชื่อกลับเค้นคอร้องหึก่อนสะบัดหน้าเชิดอย่างแสดงความไม่พอใจ
“เว่ยอิง...ข้าจะไม่ทำอีก”ประโยคสามของหานกวงจวินเพิ่มคำสัตย์สาบานหนักแน่นมั่นคง
แต่ทว่า...ผลที่ได้คือเจ้าของชื่อยิ่งหมุนตัวซุกเข้าฝาจนเรียกว่าหันหลังให้

สามคราที่ไร้การตอบรับ เรียกให้หลานวั่งจีถึงกับถอนหายใจอย่างเงียบงัน
ใบหน้าคมทอดมองร่างโปร่งในชุดนอนสีขาวตัวบางปล่อยผมสยายพรางแผ่นหลัง นั่งหันเข้าผนังอย่างไร้ทางแก้ไข
เรื่องที่เบาะแว้งกันไม่ใช่เรื่องใหญ่...
หาใช่เรื่องร้ายแรงอันใด... เพียงแค่หลานวั่งจีพึ่ง [เห่า] ใส่เว่ยอิง

หลานวั่งจีเพียงแค่เบื่อหน่าย
หลานวั่งจีเพียงแค่รู้สึกเป็นลูกไล่เสมอมา
หลานวั่งจีแค่อยากทดลองว่าเว่ยอิงจะกลัวหมาได้เพียงใด
แต่ไม่คิดเลยแค่ [คน][เห่า] เจ้าก็กลัว

“อย่าเข้ามาใกล้นะ เจ้าชาติหมา”คนมุมห้องกรีดร้องอย่างหวั่นวิตก เมื่อร่างสูงทำท่าจะลุกขึ้นยืน
ทั้งยังด่าว่าข้าชาติหมาอีกเสียนี่กระไร
ดวงตาคมทอดมองคนที่ยื้อหมอนสุดแขนเตรียมปาใส่ทันทีที่เขาขยับ
คนทำผิดได้แต่ทรุดนั่งลงกับที่นอนแล้วถอนหายใจ
มือเรียวตบที่นอนเบาๆ
“มานอนเถอะ ดึกแล้ว”
“ข้าไม่นอนกับหมา”คนที่ดูเหมือนว่าจะถ่างตาตื่นไม่นอนทั้งคืนโต้กลับทันควัน
“ข้ามิใช่หมา ข้าเป็นคน”
“คนชาติหมาน่ะสิ!”เว่ยอิงกระแทกเสียงด้วยความขยาดสุดตัว
“เว่ยอิง...”คนพิเรนทร์สำนึกผิด ร่ำเรียกเจ้ากาดำเสียงอ่อน “มานอนเทิด...”
แต่กระนั้นดวงตาโตคมก็ยั่งสั่นไหวอย่างหวาดระแวง ไม่ขยับเขยื้อนออกจากมุมห้อง

คุณชายรองสกุลหลานไม่มีทางเลือก
ลุกขึ้นประชิดด้วยความเร็วเหมือนตอนออกล่าผียามราตรี
แววตาคู่งามเบิกโพล่ง
มิทันตั้งตัวร่างสูงใหญ่เข้าประชิด
จะหลีกหนีเข้ากำแพงก็ไม่ได้
จะถีบห่างให้พ้นคนชาติหมาก็ไม่ทัน

ฝ่ามือใหญ่บีบกำที่ต้นแขนของร่างโปร่งที่ตะกายตัวคิดเตรียมหนี
พร้อมเท้ามือแกร่งกับกำแพงคร่อมตัวอีกฝ่าย
เว่ยอิงเอนผงะ ทิ้งตัวลงนั่งอย่างตื่นตะลึง
หน้าของคนชาติหมาใกล้ชิดเกินไปแล้ว!

“เว่ยอิง....”เสียงทุ้มร้องเรียกคนที่ทำหน้าหวาดกลัวไม่ปิดบัง
“เว่ยอิง...”ขานชื่อครั้งที่สอง คนใต้ร่างไม่สบมองชักสายตาหนี
“เว่ยอิง...”เรียกครั้งที่สาม คนงามก็น้ำตาคลอเบ้า

เว่ยอิงกลัวหมา... และเป็นเอามากเสียแล้ว

“หลานจ้าน... เจ้าเป็นหมา”คนกลัวหมาจากก้นบึ้งสุดหัวใจไม่เสแสร้งร้องเสียงสั่น
“ข้ามิใช่หมา”
“แต่เจ้าทำเสียงหมา!”
“เจ้าเคยเลียนเสียงไก่ป่า... แล้วเจ้าเป็นไก่ป่าหรือไร”
“ไม่เหมือนกัน! เจ้าเคยกัดข้า”
นั่นทำให้หลานวั่งจีพรูหายใจถอดถอนครั้งที่สาม

ดวงตาเรียวคมทอดมองคนที่ผินหน้าหนี
ดึงมือนวลที่กำสั่นเทิ่มขึ้นมา
เว่ยอิงยื้อมือตนไว้...แต่ความกลัวขับเรี่ยวแรงให้หดหาย
กลายเป็นว่าโดนคนชาติหมายึดมือไปอย่างถือสิทธิ์
มือเรียวถูกกอบกุม นิ้วใหญ่ที่บรรเลงกู่ฉินนวดคลึงฝ่ามือนวลแผ่วเบา
“หมานวดให้เจ้าได้แบบหรือ”
มือเรียวที่คลายออกถูกย้ายไปที่ใบหน้าคม
“หมาหน้าตาแบบนี้หรือ”
มือเรียวถูกยื้อสูงไปที่ใบหูนุ่มลื่น
“หมามีหูเช่นนี้หรือ”
และแล้วมือเรียวก็ถูกลากมายังริมฝีปากหยุ่นและจมูกโด่งรดลมหายใจร้อนใส่ ก่อนก้มหน้าลงจุมพิศประทับตราที่หลันมือคนขี้กลัว
เนิ่นนาน ก่อนจะผละออกแล้วเอื่อนเอ่ย
“แล้วหมาพูดกับเจ้าเข้าใจได้เช่นนี้หรือ”

คนที่ถูกชักมือจับร่างสูงสำรวจความเป็นหมาหรือมนุษย์ได้แต่นิ่งงัน
“เว่ยอิง... สามีเจ้าไม่ใช่หมา”และประโยคนั้นทำให้ใบหน้ามนแดงฉ่าอย่างเขินอาย

“พอแล้วๆ หลานจ้าน”คนที่เริ่มสงบใจได้เพราะความอายกล่าวหยุดเรื่องราว
ร่างสูงจึงผละออกนั่งนิ่งเรียบร้อยให้คนที่ได้สติคืนจัดแจงตัว
เมื่อได้พื้นที่หายใจหายคอ มือเรียวก็ตวัดชี้ใบหน้าคมที่ทอดมองมา
“อย่าคิดว่าข้าจะยกโทษให้”
ว่าเสร็จก็ลุกเดินปึงปังไปที่ฟูก
กระชากผ้าห่มแล้วทิ้งตัวลงนอนคลุมโปง
ทิ้งคนที่โดนคาดโทษถอนหายใจอีกครา

หลานวั่งจีลุกขึ้นกลับไปที่ฟูก โดยไม่ลืมที่จะดับเปลวเทียน
ทั้งห้องมืดสนิทฉับพลัน
แล้วเหลือบตามองซาลาเปาขาวก้อนโตข้างตัว
“เว่ยอิง ห่มผ้าดีๆ ประเดี๋ยวหายใจไม่ออก”
เงียบ
หลังจากเรียนรู้ว่าเจรจาไปก็เสียเปล่า
มือเรียวยาวดีดกู่ฉินบรรเพลงเรื่อยมา ก็เอื้อมไปหยิบผ้าห่มออก
ง่ายดายกว่าที่คิด ไม่มีแม้แต่การยื้อแย่งไว้
ปล่อยให้เขาจัดแจงห่มให้อย่างง่ายดาย
แต่อย่างไรคืนนี้ก็ไม่สงบสุข
เมื่อคนข้างตัวเริ่มสะอื้น

“เว่ยอิง...”เรียกอีกแล้ว เรียกอะไรหนักหนา จำชื่อข้าไม่ได้หรือ
“เว่ยอิง...เจ้าร้องไห้หรือ”ข้าสะอื้นถึงเพียงนี้ ร้องเพลงอยู่กระมัง
“เว่ยอิง... ข้าอยู่นี้”

“ไม่ต้องมายุ่ง!”แผดเสียงห้ามปรามจนเจ็บคอ คูตัวนอนราวกับเด็กน้อยขี้กลัว
ทิ้งให้เจ้าของใบหน้าคมชะงักมือค้างไม่ย่างกราย
สำนึกผิดกับสะอื้นร้องไห้เกือบ 1 เค่อ อย่างไม่มีสิทธิ์กล่าวอันใด

“ข้ากลัวหมามาก”เสียงแหบพร่าเจื้อสะอื้นพูดขึ้นเบาๆท่ามกลางความเงียบ
หลานวั่งจีนั่งข้างเขาเพียงแค่ขานรับในลำคอ
“หลังพ่อแม่ข้าตาย ข้าต้องชิงเศษอาหารกับพวกมัน” หลานวั่งจีรับฟังอย่างรู้สึกผิด
“มันมีเพื่อน ข้าตัวคนเดียว” หานกวงจวินเงี่ยได้ยินอย่างสงสาร
“มันมีเขี้ยว ข้ามีเพียงเล็บ”
“มันวิ่งเร็ว ข้าล้มลุกคลุกคลาน”
“มันได้เศษอาหาร ส่วนข้าไส้กิ่วกำลังจะอดตาย” หลานจ้านรู้สึกปวดใจยิ่งนัก

“แต่สุดท้าย... ท่านอาเจียงเฟิงเหมียนก็ช่วยข้าไว้ทัน”
“เจียงเฉิงก็ให้สัญญามั่นเหมาะและถือสัตย์ไล่หมาให้ข้ามาตลอด”
“แต่ข้า... ก็ตอบแทนพวกเขาโดยการทำให้ตระกูลเจียงต้องล่มสลาย”
“เข้าใจหรือไม่  เหตุใด.. ข้าถึงฝังใจกับพวกมัน”

หลานจ้านพยักหน้าก่อนตอบเสียงเคร่งครึม
“ข้าเข้าใจแล้ว... ข้าจะไม่ทำอีก”
“ดี”กระแทกเสียงรับพร้อมกับหลับดวงตาที่ปวดหนึบจากการร้องไห้ลงช้าๆ

แต่ทว่าก็ต้องพลันลืมตาโพลง เมื่อร่างสูงยังคงพูดต่อประโยคไม่ล้มตัวลงนอน
“ข้าเข้าใจแล้ว... ข้าจะเลี้ยงเจ้าไม่ให้อดตาย”
“ข้าเข้าใจแล้ว... ข้าจะเลี้ยงเจ้าให้สุขสบายเหมือนดังสกุลเจียงเลี้ยงเจ้ามา”
“ข้าเข้าใจแล้ว... ข้าจะอาสาคอยไล่หมาให้เจ้าตลอดไป”
“และ....ข้าเข้าใจแล้ว... ต่อให้เจ้าเป็นตัวหายนะหรือไม่ ข้าก็จะขอตายข้างเจ้าในหลุมโลงเดียวกัน”

“อืม”
เว่ยอิงรับเพียงสั้นๆก่อนหมุนตัวกลิ้งไปเกยกอดตักอุ่นที่นั่งอยู่ในความมืด
หลานวั่งจีลูบผมนุ่มที่แผ่สยายอย่างปลอบโยน
และทั้งสองก็ล้มตัวลงนอนเฉกเช่นคืนก่อนมา

------------------------------------------

แถมท้ายตอน

“เว่ยอิง... ข้าไม่ได้ชาติหมา”

“อือ ข้ารู้แล้ว”

“...แต่ข้าเป็นคนชาติกระต่าย”

“??? เจ้าดื่มเหล้ามาหรือ หลานจ้าน”

“เปล่า”

“แล้วไยเจ้ากล่าววาจาผิดเพี้ยนเช่นนั้น”

“...เพราะพวกมันทำลูกเก่ง”

“...”

“...”

“เจ้า...เอ่อ..”

“เว่ยอิง... ทุกวันคือทุกวัน”

【จบ】

จะรีบไปไหนๆ ถ้าชอบและถูกใจ Fic เรื่องนี้ 

อย่าลืมส่งมอบคำติชม หรือให้กำลังใจ กับ Suky ได้ที่

『กล่อง Comment ด้านล่าง』

ไม่ต้องสมัคร/ลงทะเบียนให้วุ่นวาย พิมพ์ได้เลย!

『Tweet ของ Fic เรื่องนี้』

หากท่านเล่นทวิตเตอร์ เมนชั่นคุยกันใต้ทวีตเรื่องนี้
คลิ๊กตัวอักษรสีฟ้าเลย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้นะคะ อิอิ

ติดตามผลงาน Fic / นิยาย ของ Suky ได้ที่

﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky
﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋