Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi : Take me somewhere I can call [My Home] 3/??

Title : Fic 魔道祖师 Mo Dao Zu Shi
Type : Dialouge Fiction

Topic : Take me somewhere I can call [My Home]

Chapter : 3/??

Pair : หลานวั่งจี x เว่ยอู๋เซี่ยน, เจียงเฉิง x เว่ยอุ๋เซี่ยน
Rate : PG 13+

คำเตือน 

• Fic เรื่องมีความเกี่ยวข้องกับความรักระหว่างเพศเดียวกัน หากมีทัศคติที่รับไม่ได้กรุณากดออก

คำชี้แจง

• Fic เรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักใดๆ ของปรมาจารย์ลัทธิจารย์ Mo Dao Zu Shi 魔道祖师 ที่อาจารย์ Mo Xiang Tong Xiu เจ้าของผลงาน เป็นเพียงเรื่องสมมติที่จินตนาการมาจากความคิดผู้แต่ง
• ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้กันนะคะ ถ้าชอบอย่าลืมช่วยกันคอมเม้นท์ โหวต แชร์ ถูกใจ หรือติดตามเป็นกำลังใจให้แก่คนเขียนนะคะ
• หากมีผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจท่านผู้อ่าน ต้องกราบขออภัยล่วงหน้าค่ะ
• รักนักอ่านทุกท่านคะ

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================

Take me somewhere I can call [My Home]

บทที่ 3

สายลมอ่อนต้องผิว เรียกดวงตาที่หลับใหลให้ลืมตื่น

ได้เห็นเป็นรู้ว่ามิใช่ค่ำคืน หากเป็นแสงตะวันอันอบอุ่น ไม่ร้อนระอุสาดอาบ

มโนภาพกระจ่างแจ้ง ประจักษ์เห็น ประกอบเป็นทัศนียภาพที่คุ้นเคย ผุดเผยให้อุ่นใจ

...ที่ใดกัน?...

...อวิ๋นเมิง...เหลียนฮวาอู้...เช่นนั้นหรือ?...

...อ่า...ข้าช่างเลอะเลือน...หลบหนีหลานจ้านมาอวิ๋นเมิงไม่ใช่หรือ...ตัวเรา...

ดวงตาคู่งามที่หนักอึ้งค่อยๆเติมเต็มเด่นชัด

ทอดมองสายลมพัดผ่านศาลางดงาม ท่ามกลางกอสัตตบงกช ผลิดอกล่อภูมรินทร์

...ศาลานั่น...

...เจียงเฉิง... นายใหญ่นายหญิง ศิษย์พี่ต้องภูมิใจในตัวเจ้ายิ่ง...

...ศาลางดงามไร้ร่องรอยทำลายเป็นปริดทิ้ง เจ้าบูรณะกลับมาได้อย่างงดงาม...

...แต่ทว่าร้างรา ว่างเปล่า ไร้สามกายาผู้ชื่นชอบนักพักตรงนั้น...

...เจียงเฉิง...เจ้าทอดมองมันที่ว่างเว้นทุกวันได้อย่างไร...

...เพียงเสี้ยวหายใจ ข้าก็ขอบตาร้อนผ่าวจนต้องหลุบหน้าลง....

ข้าคือเว่ยอิง ผู้อาภัพ... เพราะไร้ที่พักพึงพิง สิ้นบิดรมารดา

ข้าคือเว่ยอู๋เซี่ยน ผู้อัปมงคล... เพราะก่อจลาจลสร้างชักพาสกุลเจียงล่มสลาย

ข้าคืออี๋หลิงเหลาจู่ ผู้หันหลังให้วิถีเซียน เข้าสู่อธรรมแสนมืดมน... เพราะมิอาจทนไร้กำลังยุทธจักรด้วยหลักสุขาวดี

ข้าผู้นี้... คือตัวหายนะ นำพาความตายมาสู่ผู้คนมากมาย... จนปถุชนจดจำ...เป็นจอมมาร

ความรู้สึกหนักอึ้งถ่วงตัวให้ทรุดนั่ง

พังพาบสะอื้นไห้ อย่างไร้ยางอาย

ทิ้งสิ้นความแค้นหนักอก เซซบทอดนอนตัวคูสั่นไหว

เว่ยอิงผู้มีหัวใจบอบช้ำนั้น รู้สึกอยากร้องไห้เมื่อในหัวหวนคิดถึงเรื่องราวในคืนวันไม่อาจย้อนคืน

ท่านพ่อท่านแม่...ข้าคิดถึงท่านเหลือคณา

ศิษย์พี่... ข้าละอายหนักหนาที่ทำให้จินหลินกำพร้า มิได้มีพ่อแม่

ท่านอาเจียงขอรับ... ข้าอกตัญญูนักที่ทดแทนชดใช้ท่านด้วยการล้างราฆ่าฟัน ไม่หวนนึกถึงคำสอนดีงามของสกุลเจียง

อวี๋ฟูเหริน...นายหญิง... ข้ามันก็เพียง... ตัวอัปมงคลตามที่ท่านกล่าววาจาอย่างแท้จริง

ไม่อาจทำตามคำสั่งนายหญิงให้ลุล่วง... 

ข้าไม่อาจปกป้องเจียงเฉิง...จากห่วงแค้น ความชิงชัง และความโดดเดี่ยวทั้งปวงได้เลยแม้แต่น้อย

หลานจ้าน...ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้ารอยคอยมาเนิ่นนาน และโดนโทษทัณฑ์กักขัง ถูกสั่งโบย

หมดสิ้นชื่อเสียงดับสูญฉับพลัน เพียงเพราะข้า..นามเว่ยอิง

ทิ้งให้เจ้าแหวกว่ายในธารครหา เกี่ยวข้องกับคนสายอธรรมอย่างข้า...เป็นคนวิปริสพิสดารเพียงเพราะดูแลกันและกัน

อ่า...โม่เสวียนอวี่...เจ้าเด็กน่าสงสาร...เหตุใดเจ้าถึงกล่าวขานเรียกตัวข้ากลับมากัน

ปล่อยให้วิญญาณข้าสูญสลาย กลับคืนสู่สามัญ นับว่าเป็นเรื่องดีอยู่แล้วจริงเชียว

อันแท้จริง...ดับสูญ..มิต้องเกิดมาเลยก็ดี!

คนอย่างข้า...คนอย่างเว่ยอิงผู้นี้...

หากไม่มีตัวตนอยู่เลย...เท่านี้...เรื่องราวเลวร้าย...คงไม่เกิดย่ำกรายแก่พวกเขา...ชั่วกัปชั่วกัลป์

“อาเซี่ยน”

น้ำเสียงอ่อนหวานเรียกให้ทั่วทั้งกายาของคนที่นอนคูตรงนั้นสั่นระริกเจือสะอื้น

กลิ่นหอมอบอวลที่ลอยกรุ่นใกล้เข้ามา ราวสะกดมนต์ปัดเป่า

ก่อนสัมผัสบางเบาจะแตะต้องเข้าที่หัวไหล่ของเว่ยอิง

น้ำเสียงแสนคิดถึงหญิงของศิษย์พี่หญิง เอื้อนเอ่ยนามตนได้สดับฟัง

“อาเซี่ยน เป็นอันใด... ลุกขึ้นเถอะ เหตุใดถึงมานอนอยู่ตรงนี้”

“ศิษย์...พี่...”

...ไม่จริง...เหตุใดท่านถึง...

“อาเซี่ยน เหตุใดถึงร้องไห้หนักเช่นนี้ อาเฉิงรังแกเจ้าหรือ”

ใบหน้างดงามตื่นตระหนก

แม้พร่าเลือนไปด้วยน้ำตา มองทัศนาไม่ค่อยชัด

แต่ทว่าปากบางสีกลีบบัวแห้งผากกลับ เรียกขานคงตรงหน้าอย่างไม่ลืมเลือน

“ศิษย์พี่...”

ก่อนจะทิ้งหน้าสบมองพื้น
ไม่อาจทานทนสบมองนางได้อีกต่อไป

มิอาจ...หลุดวาจาอันใดได้มากกว่านี้
ทำได้เพียงปล่อยสายนทีจากดวงตาบอบช้ำของตนต่อไป...

“ท่านพ่อ...ท่านแม่...แย่แล้ว อาเซี่ยนร้องไห้ไม่หยุดเลย”

เจียงเหยียนลี่กล่าวอย่างกังวล ร่างระหงส์ยกชายอาภรณ์เนื้อดีต้องแก้มซับน้ำตาน้องชาย

เว่ยอิงกวาดตามองภาพรอบกาย พบเห็นขื่อไม้สลักงดงาม

โคมกระดาษประทับตราบงกชเกล้ากลีบโบกสะบัดต้องลม

มู่ลี่ไหวแผ่ว เหนือคนที่ทำให้น้ำตาไม่อาจหยุดหลั่งรินได้ต่อไป

ใบหน้าประดับรอยยิ้มอบอุ่นนั่น...

ท่วงท่าทรงสง่านั่น...

“ท่านอา...”

กล่าวเรียกอย่างเลื่อนลอยด้วยเสียงที่เหือดแห้ง

มองดูใบหน้าที่เคารพดั่งบิดากระจ่างแจ้ง มิอาจคิดดึงสติตอบตนเองได้ว่านี่คือความจริง หรือห้วงฝัน

ผู้มีพระคุณที่ไม่อาจห้วนคืนเหตุใดมายืนอยู่ตรงนั้น

ปรากฏอยู่ตรงหน้าได้อย่างไรกัน หรือเพราะเหตุอันใด...

ศาลาเหนือเหล่ากอสัตตบงกชชูช่อโบกสะบัด

สายลมหอบหวนพัดกลิ่นอบอวลของไอแดด

ปลดเปลื้องมลายสิ้น กำแพงในจิตใจทลายลง หมดเรี่ยวแรง

ก้มค้อมขอขมาอย่างหวังกับลงทัณฑ์ บั่นทอนความชั่วชาสามานย์ในอดีตที่ตนได้กระทำ

ต่อผู้รับเคราะห์เพราะเกี่ยวข้องกับหายนะอย่างเขา...ทันใด

“ศิษย์พี่... ข้าขออภัย... ข้าอกตัญญูนัก ก่อปัญหา นำพากาลกิณี ทำให้ท่านสละชีวีไม่ได้เห็นจินหลินเติบโต”

แม้รู้สึกหัวปวดราวกับจะระเบิดปะทุหลั่งทะลักของในสมองออกมา

แต่ทว่า...เจ้าของศีรษะกลับไม่อาจหยุดโขกขอขมาไ

“อาเซี่ยน นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ! หยุดนะ! พอเถอะ! ลุกขึ้นเสีย!”

ดวงตาคู่งามเบิกกว้างก่อนพยายามดันไหล่ของคนที่มีสีหน้าทรมาน ให้ละการกระทำที่ทำร้ายตน

แต่ทว่าไม่อาจหยุดยัง ผู้ที่รู้สึกผิดจนต้องโขกศีรษะคำนับลงโทษตนได้เลย...

เจียงเหยียนลี่ จึงเอื้อนเอ้ยเสียงอ่อนด้วยความเมตตา

“อาเซี่ยน...พอเถอะ... มันเป็นชะตากรรม สิ่งที่อาเซี่ยนทำนั้นดีแล้ว”

“เว่ยอิง หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

เสียงทุ้มกล่าวเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เว่ยอิงชะงัก

ใบหน้ามนผละจากพื้นก่อนค่อยๆเงยสบผู้มีพระคุณทั้งน้ำตา

ท่านอา...ข้ายังจำวันที่ท่านนำข้ามาอวิ๋นเมิงได้ดี

ท่านไม่น่ารับเลี้ยงตัวอัปรีย์อย่างข้ามาเลย...

มือเรียวสั่นระริกยื่นออกไปหาร่างสูง

ประมุขผู้โอบอ้อมอารี ค่อยพยุงร่างลูกเลี้ยงอย่างห่วงหา

สองแขนแกร่งโอบกอด รั้งร่างที่คร่ำคราญสั่นไหวด้วยความเวทนา

ก่อนกระซิบวาจา แผ่วเบาอย่างใจดี

“อาเซี่ยน... พอเถอะนะ... อย่าได้โทษตัวเองอีกเลย”

“ท่านอา... อึ๊ก... ข้า....เลวนัก...”

ใบหน้าเปรอะเปื้อนเงยซบเกยทบบนไหล่ของพ่อคนที่สอง

อกปวดหนึบ ลำคอมีก้อนบางอย่างจุกลึกกล้ำกลืน

อยากจะเค้นเสียงกล่าวว่าตำหนิตนเองอีกมากมาย

“...ข้าขอโทษ...ขอรับ...”

แต่ทำได้เพียงกล่าววาจาขอโทษเจื้อสะอื้นประโยคเดียว

ตะกรองกอดขยับกระชับแน่น

ใบหน้าคมของอดีตประมุขเจียงฝังแนบศีรษะทุย

ขาแกร่งทิ้งเข่าทรุดนั่ง ปล่อยกายเป็นหลักเอนอิงให้ ศิษย์เอกอวิ๋นเมิงผู้ภักดีได้พึ่งพิงกายา

สดับฟังเสียงสะอื้นไม่อาจกลั้นของเด็กชายที่เลี้ยงดูมา

รับรู้สัมผัสนิ้วหงิกหงอของเด็กน้อยในวันวานนั้น ตะกุยจิกแผ่นหลังกว้างของตนราวกับไม่อยากให้เขาจางหายไป

ทำให้เจียงเฟิงเหมียนโต้ตอบประโลมปลอบลูกชาย ด้วยการใช้มือใหญ่ตบเบาๆ พรางลูบไล่ก้อนสะอื้นที่แผ่นหลังของเว่ยอิง

“ไม่เป็นไร... ไม่ต้องขอโทษอันใด... ข้าไม่เคยโกรธเจ้าเลย...เว่ยอิง”

“ใช่...ท่านไม่เคยโกรธเขาเลย...”

เสียงทรงอำนาจ ดังก้องเรียกให้ใบหน้านองน้ำตาค่อยๆหันสบ

ผละจากอ้อมแขนแกร่งของผู้อุปการะ แล้วคุกเข่าคลานกาย หมุนตนกลับตัวมองไปด้านหลัง

ปรากฎกาย ร่างสวยสง่าสวมมงกุฎทองคำ พร้อมดวงตาที่ทรงอำนาจนั้น...

มันทำให้เว่ยอิงรู้สึกใจพังทลาย “...อวี๋...ฟูเหริน...”

หญิงสาวอดีตเจ้าของแส้จื่อเตี่ยนค่อยๆสืบเท้าเดินเข้ามาใกล้

ปากของนางเริ่มร่ายเล่าชนักความผิดติดตัวศิษย์เอกที่ดวงตาพร่ามัวเพราะน้ำตา 

เอ่ยประนามราวกับว่าต้องการกรีดแผลในใจผู้ฟังด้วยน้ำเสียงย่ำยี

“โดดเด่นเหนือลูกข้า...

กริยาวาจาไม่คิดหน้าหลัง...

ยุ่งวุ่นวายช่วยผู้อื่นไม่สนใจผลกระทบของการกระทำ..

ชักนำอริทำลายสกุลเจียง...

ทอดทิ้งคุณธรรมบ่ายเบี่ยงสู่สายมาร...

วิปริตเหลือทนป่นปี้ชื่อเสียงคุณชายรองหลานไม่เหลือชิ้นดี...”

น้ำเสียงเด็ดขาดกล่าวขาน

เว่ยอู๋เซี่ยนทรมานราวกับโดนหวาย

ฟาดกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในหัวใจแทบพังทลาย

หยดน้ำตามากมายรินรดชายผ้างดงามละพื้นตรงหน้าตน

ไม่อาจทนประจันษ์หน้ากับนายหญิงสกุลเจียง

ทำได้เพียงเอื้อมมือสั่นระริก ค้อมคำนับแทบเท้าผู้เจ็บช้ำเพราะตนเองตลอดมา

....เจ้าต้องปกป้องเจียงเฉิง...เจ้าต้องปกป้องเขา...แม้ต้องสละชีวิต...เข้าใจหรือไม่!...

คำสั่งเสียสุดท้ายนั้นเว่ยอิงจำได้ขึ้นใจ

ยิ่งนึกถึงยิ่งไม่อาจสบตาของฟูเหรินได้แม้แต่น้อย

หลุบตาต่ำ ก่อนกล่าววาจาเสียงค่อยแผ่วเบาเจือจาง
ไม่ใช่เพราะกลัวนาง...แต่ละอายเกินกว่าจะสารภาพออกไป

“นาย...หญิง... ข้า...ไม่อาจรักษาสัจจะ...”

...ข้าไม่อาจปกป้องเจียงเฉิงผู้ไร้เดียงสา มีเมตตา ไร้ความคิดโหดร้าย...ผู้นั้นไว้ได้...

“นายหญิง...  เว่ยอิงผู้นี้หาได้มีส่วนดีไม่... ทำผิดมหันต์ตามที่ท่านกล่าว... เพียงโขกหัวขอขมามิอาจลบล้างสิ่งใดได้...

เพราะฉะนั้น...ท่านโปรดลงโทษข้าด้วยความตายเสียเถอะขอรับ...”

เว่ยอิงกล่าวสิ่งที่ตนคิดตะกุกตะกัก

และก่อนริมฝีปากบางแห้งผากจะขยับเอ่ยอันใดต่อไป

ความอบอุ่นวูบใหญ่ก็โอบล้อมฉับพลัน

คนที่โค้งตัวคำนับหน้าผากแนบพื้นถูกฉุดรั้ง

มือเรียวแต่ทรงพลังดึงดันต้นแขนลูกเลี้ยงที่ตนมักแสดงความเกลียดชังขึ้นมา

ก่อนจะถูกชักพาแนบอิงในอ้อมอก ปลดปล่อยให้คนที่ตื่นตระหนกซึมทราบความอบอุ่นดั่งมารดาแท้จริง

แล้วบอกในสิ่งที่เว่ยอิง... ควรได้ยิน... ตลอดมา

"คิดว่าข้าควรจะถือโทษโกรธเคืองเรื่องพวกนี้ต่อไป โดยไม่สนใจเจตนาแท้จริงของเจ้าเช่นนั้นหรือ"

"...นายหญิง...ข้า"

“...พอเถอะ...พอ...พอแล้วล่ะ...เว่ยอู๋เซี่ยน”

“…”

“เจ้าทำได้ดีมาก...มากกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก... เว่ยอิง”

ราวกับห้วงเวลาหยุดชะงัก

เสียงกระซิบเหมือนกับปลดเปลื้องชนักหนักอึ้ง

บ่าที่เทียมลากความทุกข์มาเนินนาน...
ถูกมือเรียวของนายหญิงสัตตบงกชเอื้อมวางทาบดันออกอย่างแผ่วเบา

ดวงตาร้อนผ่าวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของลูกเลี้ยงเบิกมอง

เพ่งพิศสบส่องดวงหน้าแย้มยิ้มอ่อนโยนจางๆของอวี๋จื่อเยวี่ยน ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

ปากสีสวยที่เคยกล่าววาจาเหยียดหยามกระทำกันแย้มยิ้มส่งมา
ก่อนมือเรียวที่ถือแส้กวัดแกว่งเคยฟาดฟัน จะเกลี่ยปาดเอาหยดน้ำออกจากเนตรคู่งาม...
เชื่องช้า...แผ่วจาง... บางเบา ถนอมถือยกเอาใบหน้าที่คล้ายหญิงที่ตนเกลียดชัง
ด้วยฝ่ามือที่แม้ติดกระด้าง แต่กลับแผ่ซ่านไปด้วยความละมุนนุ่มนวล

อวี๋ฟูเหรินทอดมองเด็กน้อยร่าเริงในวันวาน

วิ่งผ่านเรื่องราวทรมาน เพื่อแบกรับแก้ไขสถานการณ์แทนผู้อื่นเสมอมา

แล้วกล่าววาจากระซิบเบา พร้อมลูบไล้เผ้าไม่ปรกลงปิดหน้าเปื้อนน้ำที่งดงาม

เผยท่าทีดั่งมารดาที่แท้จริง

เผยความรู้สึกจากใจจริง โผล่พ้นเหนือโคลนตมความริษยาเพราะว่าเป็นลูกของคนที่ตนเกลียดชัง

“เด็กน้อยเอ้ย...”น้ำเสียงหวานกล่าวเจือความเวทนาสั้นๆ 

“เจ้ารักษาสัญญาได้ดีมาก...เว่ยอู๋เซี่ยน... มากจนข้าไม่รู้จะกล่าวขอบใจเจ้าอย่างไรแล้ว”

คำพูดนั้นทำให้คนที่ถูกปลอบประโลมสั่นหน้าส่ายช้าๆ ริมฝีปากระริกเปิดอ้า..เตรียมขานวาจาค้านทันใด

แต่ทว่า...นิ้วเรียวของมารดาเลี้ยงแซ่เจียงกลับสัมผัสริมฝีปากแห้งผากเผยออกเตรียมกล่าวพูด เป็นการบอกให้เขาสยบหยุดมิต้องกล่าวอันใด

อวี๋จื่อเยวี่ยนคลี่ยิ้มเศร้า แล้วช้อนเอาศีรษะทุยมาซบไหล่

ยกแขนเรียวประครองกอดแผ่นหลังเพื่อนลูกชาย

ที่เห็นมาตั้งแต่เด็กจนตนตายอย่างสงสารเวทนา

“นำพาลูกข้าหลบหนี

สละจินตันแหล่งกำเนิดวิถีเซียนช่วยเหลือเขาไม่คำนึงถึงความเป็นตายของตน

พลีกายเข้าสายมาร พยายามมิให้มืออาเฉิงแปดเปื้อน

ฝืนชักนำซากศพแก้แค้นแทนสำนักอวิ๋นเมิงจนตัวตาย"

ทำเพื่อผู้อื่นมากมาย แต่กลับเป็นบ่อเกิดให้เจ้าต้องทนเจ็บปวดทรมานทั้งกายใจ

“เท่านี้... คำสัญญาที่เจ้ารับปากข้าไว้ก็ถือว่ากระทำจนหมดสิ้นแล้วล่ะนะ... เว่ยอิง”

“...นายหญิง...”

“ข้าขอบใจเจ้าจริงๆที่ดูแลอาเฉิงอย่างดี”

อย่างดีงั้นหรือ...

“แต่ข้า...ก็ทอดทิ้งให้เจียงเฉิง โดดเดี่ยว...หลงวนในความแค้น...และโศกเศร้านะขอรับ”

เว่ยอิงมิอาจทนเก็บความผิดสุดท้ายของตนได้อีกต่อไป

สายน้ำตาที่หยุดไหล เริ่มทะลักจากขอบตาร้อนผ่าวอีกครั้ง

น้ำเสียงอู้อี้เจือสะอื้นกล่าวตำหนิตน ทำให้เจ้าของอ้อมกอดได้แต่ขบเม้มริมฝีปากรับ

ก่อนจะประทับจูบข้างขมับ เด็กชายในอ้อมกอดอย่างปลอบประโลม

แล้วเคลื่อนใบหน้าเศร้าโศกกระซิบความจริงของโลกา

“..พอแล้ว..”

...พอเถอะนะ เว่ยอิง อย่าได้ร้องไห้หลั่งน้ำตาอีกเลย...

“อย่าได้โทษตัวเองอีกเลย..เด็กน้อย”

...อย่าได้แบกรับความผิดของคนอื่นมาไว้บนบ่าที่บอบบางสั่นไหวนี้อีก...

“โชคชะตาถูกลิขิตไว้ของใครของมัน เราไม่อาจแก้ไข”

...เพราะเบื้องบนมักขีดเขียนให้โลกใบนี้มันโหดร้ายเกินไป โดยที่คนตัวเล็กๆอย่างเราไม่อาจทำอันใดได้...

“ที่เจ้าดิ้นรน แก้ไขเรื่องราว แบกรับความทุกข์ทรมานของคนอื่นไว้เองก็เกินพอแล้ว”

...หากเป็นผู้อื่นคงทำได้เพียงปล่อยไปไม่ดิ้นรน เพราะปลดปลงใจ สำเหนียกเพียงแค่ไม่อาจหยุดยั้งน้ำทะเลดินฟ้า และความเลวทรามของใจคน...

“อวี๋...ฟูเหริน...”คนในอ้อมกอดกล่าวเรียกนายหญิงของตนเสียงสั่น

หญิงสาวผู้ห้าวหาญรับฟังเสียงเรียก ก่อนจะกระซิบข้างใบหูของเว่ยอู๋เซี่ยนอย่างอ่อนโยน

“เรียกข้าว่า...อาเหนียง เถอะนะ”

ทันทีที่จบประโยค เปลือกตาสีงาช้างค่อยๆหลับลงขับไล่ม่านน้ำตาให้ร่วงหล่น กลิ้งลงรดแก้ม

ก่อนบรรจงยกสองแขน ที่ทิ้งตกข้างตัวขึ้นสวมกอดอวี๋ฟูเหริน

หญิงสาวผู้แข็งแกร่งแย้มยิ้มบาง ๆ ก่อนสางผมดำขลับเล่น อย่างที่อยากทำเสมอมา

ก่อนจะทอดสายตา มองดวงวิญญาณสามีและลูกสาวตรงหน้า ด้วยดวงตาที่พร่าเลือน

ทั้งเจียงเฟิงเหมียน และเจียงเหยียนลี่ที่ทอดมองจื๋อเยวี่ยนยอมเปิดเผยความในใจอย่างซาบซึ้ง

ก่อนทั้งสองจะทรุดกายลง รวมวงปลอบประโลมร่างที่สั่นไหวเพราะแรงสะอื้นช้าๆ

มือใหญ่ของอดีตประมุขเจียงสอดวางไล่ลูบศีรษะ คนที่ตนรักดั่งลูกชายอย่างแผ่วเบา

ส่วนหญิงสาวผู้จากโลกนี้ตั้งแต่วัยเยาว์ไม่เห็นลูกชายได้เติบโตนั้น...

ทิ้งหน้าผากแนบกับแผ่นหลังน้องชาย ผู้ที่เคารพรักเธอเสมอมา

แล้วยกมือเรียวลูบไล้แผ่นหลังโปร่งบาง ที่ปกป้องเธอตลอดมาอย่างแผ่วเบา

ทั้งสามได้กอบโกยเก็บเศษซากหัวใจของเว่ยอู๋เซี่ยนแห่งสกุลเจียงมาต่อผสานคืน

ก่อนจะอุ้มชูถือประครอง ไม่ให้รอยร้าวทะลายครืน แตกแยกเป็นชิ้นแหละมลายเหมือนเช่นก่อนกาล

...เป็นคนดีมีคุณธรรม ตัดสินการกระทำผู้อื่นตามผิดชอบชั่วดี เมตตาอารี ช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ...

…เป็นศิษย์เอกผู้เลิศเลอ นำพาชื่อเสียงมากมายมาสู่สำนักเจียงจนเป็นที่กล่าวขาน...

...เป็นลูกบุญธรรมกตัญญู ดูแลศิษย์พี่น้อง ปกป้องคุมภัยใจกายคอยติดตาม...

...เป็นบุรุษผู้สละตนทิ้งตัวเข้าสายมาร ปกป้องสี่สกุลเซียน ปิดปากเงียบแบกคำครหา นำพาเจตนาที่แท้จริงตายจากไปพร้อมตน...

...เว่ยอู๋เซี่ยนผู้นี้ได้ประพฤติตน สมกับเกิดเป็นคน มากกว่าผู้วายชนม์คนใดจะเทียบเคียง...

...เจ้าตายจาก แล้วหวนคืนในร่างโม่เสวียนอวี่...

... ภาระหน้าที่...แม้แต่เรื่องสกุลเจียง...ก็ไม่อาจจะโยนห่วงคล้องคอ รั้งเจ้าผูกพันธ์ได้อีกต่อไป...

…นับจากนี้...เป็นอยู่อย่างไรต่อนั้น ถ้าไม่เกินฟ้าลิขิต ขอให้เจ้าได้เลือกทางเดินตามใจ...

“  เว่ยอิง... ต่อจากนี้... เจ้าจงใช้ชีวิตที่เหลือของเจ้า ตามแต่ใจที่เจ้าต้องการเถอะนะ 

ส่วนพวกข้า...จะรอคอยเจ้าพาหานกวงจวิน มาคำนับครั้งที่สาม ตามติดค้างไว้ในวันนั้น

และจงจำไว้...ไม่ว่าเจ้าจะอยู่แห่งหนใด... หรือกับใคร

[บ้านสกุลเจียง] จะอยู่ในความทรงจำของเจ้า... ตลอดไป ”

----------------------------

“นายท่านเจียง! คุณชายหลาน! แย่แล้วขอรับ!!

คุณชายเว่ย... คุณชายเว่ย เขา...

.

.

.

เขาไม่หายใจแล้วขอรับ!!!! ”

【บทที่ 3 - จบ】

โปรดติดตาม ตอนต่อไป

จะรีบไปไหนๆ ถ้าชอบและถูกใจ Fic เรื่องนี้ 

อย่าลืมส่งมอบคำติชม หรือให้กำลังใจ กับ Suky ได้ที่

『กล่อง Comment ด้านล่าง』

ไม่ต้องสมัคร/ลงทะเบียนให้วุ่นวาย พิมพ์ได้เลย! 

หรือ

『Tweet ของ Fic เรื่องนี้』

หากท่านเล่นทวิตเตอร์ เมนชั่นคุยกันใต้ทวีตเรื่องนี้

คลิ๊กตัวอักษรสีฟ้าเลย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน Fic เรื่องนี้นะคะ อิอิ

ติดตามผลงาน Fic / นิยาย ของ Suky ได้ที่

============================

สารบัญ Fic / นิยาย / บทความของ Suky

============================

• มุมคุยกันกับคนเขียน [ ที่คันปากอยากเล่ายิบๆ ]

อ๊า...ในที่สุดก็โยงเข้าคอนเซ็ปชื่อเรื่องได้สักที

วางแผนปั่นให้จบ 3 ตอน...ก็ไม่จบ

เขียนมันส์ สนั่นมือมาก เลยยาวขึ้นเรื่อยๆ

สนุกสนาน และดื่มด่ำกับดร่าม่าเข้มข้นนี้กับเรากันเถอะค่ะ